Όταν μηδενίζεται η απόσταση και ο χρόνος. Όταν δεν έχουμε ξεχάσει ποτέ και πουθενά να μιλάμε ο ένας στον άλλο, να κοιταζόμαστε, να αποκωδικοποιούμε τα αμίλητα, να λέμε σ΄ αγαπώ,  σ΄εκτιμώ, σε θέλω στη ζωή μου. Όταν σε ψάχνω γιατί είμαι άρρωστος, σωματικά ή ψυχικά, όταν ουρλιάζω γιατί φοβάμαι και είσαι εδώ τα ξημερώματα ακόμα και με τις πυτζάμες ή την ημέρα με τα ταγιέρ, τα κουστούμια και τις γραβάτες. Όταν μου λες αν το φαγητό μου είναι καλό ή θέλει λίγο αλάτι ακόμα, γιατί έχουμε φάει μαζί ψωμί κι αλάτι ή το γλυκό μου σ΄έχει λιγώσει, γιατί γλυκαθήκαμε παράλληλα με τους έρωτές μας.  Όταν η συγκίνησή μου είναι βαθιά για το ρίσκο που πήρες να με χάσεις οριστικά ερχόμενος σε ρήξη μαζί μου, προκειμένου να μη με αφήσεις να φάω πάλι τα μούτρα μου, έστω κι αν τα τρώω για πολλοστή φορά. Όταν η ζήλεια περνάει, η αμφιβολία έχει πάψει να είναι δεύτερη φύση και η εμπιστοσύνη χτίζεται πάλι με τον χρόνο που χάσαμε μεταξύ μας,  γιατί ως άνθρωποι ζηλεύουμε, αμφιβάλλουμε, πικραινόμαστε, απομονωνόμαστε, αναλύουμε πράγματα και καταστάσεις που μας τσούγκρισαν για να επιστρέψουμε εκεί που είχαμε μείνει, αφού εκτιμήσαμε τις στιγμές αλλιώς για να ζυμωθούμε πιο πολύ, πιο μεστά. Μαζί. Όταν δεν αρνείσαι μέσα κι έξω σου να λες συγγνώμη, έσφαλα, ευχαριστώ, διαφωνώ αλλά είμαι εδώ, χαίρομαι με τη χαρά σου, πονώ όταν πονάς. Όταν δεν κουβαλάς κόμπλεξ κι εγωισμό, όταν ζεις χωρίς εισαγωγικά και ημερομηνίες λήξεως. Όταν ξορκίζεις το κακό και τη γρουσουζιά με κάθε ευκαιρία, κατανοείς τις ανθρώπινες αδυναμίες και τα πταίσματα, χωρίς να κρίνεις και να καταδικάζεις, χωρίς πως, πότε και γιατί. Όταν σέβεσαι τον ευατόν σου και τον απέναντί σου χωρίς ουδεμία τσιγγουνιά. Όταν ξαναβρίσκεις τους ανθρώπους της καρδιάς σου εκεί που τους άφησες  και ξεκλειδώνεις το πάρε δώσε της αγάπης. Πάλι και πάλι.  Γιατί οι real life friends είναι η οικογένεια που διαλέγεις.