Μήνας: Μαρτίου 2018

Καθόταν σ’ εκείνα να γκρεμίδια με το κεφάλι σκυφτό να κοιτάει την γη. Σταμάτησα να περπατώ κι από απόσταση την έβλεπα ακίνητη. Πλησιάζοντας άκουσα τους πνιγμένους λυγμούς, που προσπαθούσε να κρύψει στα μακριά μαύρα μαλλιά της. Τα δάκτυλά της μαδούσαν αμήχανα κάποια μωβ λουλουδάκια, που αδέσποτα άφησε στο χώμα το πρωινό αγέρι και η λυσσασμένη σκόνη. Όταν είδε την σκιά μου στο πάτωμα σήκωσε το βλέμμα και στα μελιά της μάτια μπόρεσα να διακρίνω τον πόνο μιας παράλογης μοναξιάς.
– Κυρία, ο παππούς κάνει εγχείρηση σήμερα, η γιαγιά μου πέθανε κι εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι πως θα φύγει κι αυτός, κυρία και θα μείνω μόνη. Δεν θέλω να πεθάνει ο παππούς μου κυρία, η γιαγιά θα ήταν δίπλα του τώρα, δεν πρόλαβε, πρέπει όμως να προλάβω εγώ να πάω κοντά του κυρία.
Γονάτισα και σκούπισα τα δάκρυα που έτρεχαν κάτω από τα γυαλιά της προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δικά μου.
-Κυρία θέλω να κρυφτώ εδώ στα πυθάρια μέχρι να γίνει καλά ο παππούς μου και γυρίσω στο σπίτι μετά και να είναι καλά. Να είμαστε καλά. Μόνο αυτόν έχω κυρία. Δεν έχω μήτε μάνα, μήτε κύρη κυρία.
«Να κρυφτούμε μαζί μέχρι να περάσει το κακό και κάθε κακό. Μέχρι να φύγει η σκόνη, και ο πόνος και η θλίψη σου, καλή μου» ήθελα να της πω, μα δεν μπορούσα ν’ αρθρώσω λέξη. Κάθισα δίπλα της, την αγκάλιασα χωρίς μιλιά και κοιτούσα στο χώμα τα μαδημένα μώβ λουλουδάκια.

Τι όμορφο αυτό το μωβ κι ας λένε πως είναι το χρώμα του θανάτου.

Κύπρος, Μάρτιος 2018

Κύπρος, Μάρτιος 2018

Φοβάμαι να πω πως τελείωσε.

Φοβάσαι ν΄ακούσεις το δικό μου τέλος.

Φοβόμαστε να δεχτούμε το τέλος, κάθε τέλος.

Δουλεύω και φοβάμαι.

Ερωτεύομαι και φοβάμαι.

Γεννάω παιδιά και φοβάμαι.

Μεγαλώνω και φοβάμαι.

Φοβάμαι το τέλος μας.

Κλείνω τα μάτια στον φόβο μου και συνεχίζω να ζω φοβισμένα.

Για όσο μπορώ ακόμα.

 

 

 

Να ξαπλώνεις το βράδυ γυμνός και να μπαίνεις έτσι μέσα στα όνειρά σου.

Να γίνεσαι ξανά έμβρυο στην κοιλιά της μάνας σου.

Και να κολυμπάς στο σκοτάδι κρατώντας τον ομφάλιο λώρο για ασφάλεια.

Και να κολυμπάς άφοβα, χωρίς τον θάνατο να παραμονεύει.

Χωρίς τον φόβο να πνιγείς.

Χωρίς να σε τυλίγει ο ομφάλιος λώρος στον λαιμό.

Να ξαπλώνεις το βράδυ χωρίς τα μην και τα πότε και τα γιατί.

Γυμνός απέναντι σε σένα και στον καθένα.

 

Από το ελάχιστο, το σχεδόν τίποτα μπορεί ν΄αλλάξει η υπόστασή σου.

Τ΄άκρα σου, πάνω και κάτω παραλύουν από ευτυχία ή δυστυχία.

Οι στιγμές μέσα στο χρόνο τεμαχίζονται σε μικρά κομμάτια.

Τα μαζεύεις, τα φυλάς, τα χάνεις, τα ξαναβρίσκεις σε άλλη μορφή.

Ο μετρονόμος συνεχίζει τους κτύπους του στα κόμματά σου.

Ο μετρονόμος σταμάτα στις τελείες σου.

Εσύ αναζητάς τις άνω τελείες: αυτές τις στιγμιαίες παύσεις.

Ακούμπησε μαζί μου σε μια άνω τελεία.

Α-δυνατίζω, α-δυνατώ, α-δύνατον.

Προσέχω τι τρώω κι αδυνατίζω.

Προσέχω τι λέω και οι λέξεις μου λειψές.

Αδυνατίζουμε μαζί. Αδύνατον!

Συρρικνωθήκαμε πολύ και δεν ακουγόμαστε πια.

Δεν γράφω πια συχνά ή γράφω αδύνατα.

Μ΄ακούτε λέξεις;

Αδύνατον να αδυνατίζουμε.

Μη γίνεστε σκληρές.

Πως γίνεται αδύνατον το δυνατόν;

 

 

Κύπρος, Μάρτιος 2018

Η Wunderart Productions σε συνεργασία με τον Πολυχώρο Τέχνης BABEL παρουσιάζουν το φωτογραφικό λογοτεχνικό άλμπουμ “The story of a moment” στις 31 Μαρτίου 2018, στις 7 το βράδυ.

Για το βιβλίο θα μιλήσει η δημοσιογράφος της Εφημερίδας των Συντακτών Κυριακή Μπεϊόγλου. Αποσπάσματα θα διαβάσουν oı: Στέργια Κάββαλου, Πέλα Σουλτάτου, Δημήτρης Σωτάκης και Μαρία Τζιαούρη Χίλμερ.

Το βράδυ της παρουσίασης θα υπάρχει και μια μικρή έκθεση των φωτογραφιών του βιβλίου.

Στον πρόλογο του βιβλίου η Κωνσταντία Σωτηρίου γράφει:
«Τι είναι αυτό που συναρπάζει τόσο τους ανθρώπους όταν πρόκειται για μια φωτογραφία; Τι είναι αυτό που μας κάνει να αναζητούμε την μικρή ιστορία που κρύβει η στιγμή; Τέσσερις φωτογράφοι και έξι συγγραφείς «συνομιλούν» για την ιστορία μιας στιγμής.The story of a moment: Κύπρος, Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Μαρόκο, Συρία, Ινδία, Βιετνάμ, Κολομβία. Άνθρωποι και τοπία, ύψη και βάθη, χρώματα που πυρπολούν το σκοτάδι, χρώματα μόνο στο άσπρο και το μαύρο και το σκοτάδι. Στιγμές που ο φακός του Άνθου Μυριάνθους, του Άκη Παπαντώνη, της Μαρίας Τζιαούρη- Χίλμερ και της Μυρτώς Αριστείδου έχουν απαθανατίσει, στιγμές που βρίσκονται αποτυπωμένες στο χαρτί για πάντα, περιμένοντας στη σιωπή για να κάνουν την ιστορία τους ν΄ ακουστεί. Τα κείμενα της Στέργιας Κάββαλου , του Άκη Παπαντώνη, της Πέλας Σουλτάτου, του Δημήτρη Σωτάκη, και της Μαρίας Τζιαούρη- Χίλμερ προσπαθούν να δώσουν φωνή σε εκείνες τις μικρές μαγικές στιγμές του κόσμου μας. Υπόσταση και βάθος στις δύο διαστάσεις του φωτός που αιχμαλωτίστηκαν σε κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου. Επειδή η ιστορία μιας στιγμής, μικρή ή μεγάλη αξίζει να καταγραφεί.»

 

Τις τελευταίες μέρες, καιρού επιτρέποντος, φτιάχνω τον κήπο μου, πήρα τσαρτελούθκια(=γεράνια), τριανταφυλλιές, δκύοσμον τζαι βασιλικόν και τσαππίζω(=σκαλίζω) από χτες, γιατί αλλιώς δεν θα ήμουν η εγγονή της Κλεονίκης. Σήμερα πάω στην μάνα μου και της λεω να μου δώσει απο τις δεκάδες γλάστρες που έχει στον κήπο της για να βάλω κι εγώ στον δικό μου μέχρι ν΄ανθίσουν αυτά που φύτεψα. Και βλέπουμε στο κατώφλι της κουζίνας το κυκλάμινο που φύτρωσε μονάχο του κι αρχίζει να τραγουδά «κυκλάμινο, κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα». Με φορτώνει η γυναίκα με γλάστρες και μετά της λέω να με μάθει Ικεπάνα. Και ξαφνικά φωτίζεται το πρόσωπό της από χαρά, γιατί της άρεσε πολύ τούτη η τέχνη των λουλουδιών και δώστου βλέπαμε τα βάζα του Ικεπάνα και πως θα μπει το κλαδί εδώ, το λουλουδικόν εκεί και έλαμπε το πρόσωπο της σαν τον σημερινό ήλιο. Μετά θυμήθηκα τις μαρμελάδες και τα γλυκά του κουταλιού και να με μάθεις μάνα, πλησιάζει Πάσχα και να με μάθεις μάνα να φτιάχνω φλαούνες και κουλούρια του χωριού σου και να με μάθεις μάνα αυτό κι εκείνο μάνα, γιατί μάνα γερνάμε κι εσύ κι εγώ και θέλω να με μάθεις μάνα τις τέχνες σου. Μπήκα στο αυτοκίνητο, εγώ και οι γλάστρες και τα γλυκά του κουταλιού και ο ήλιος λάμπει μάνα. Μάνα μου!

Κύπρος, Μάρτιος 2018