Μήνας: Μαρτίου 2022

https://www.allyou.gr/living/proti-yli/55441-21?fbclid=IwAR1LAmIJVtH2wSJ_5Z78C5iarVENtA4eXrng6dzdtkFI52Zw6_XBeg8qX5k

Bittersüß

https://www.facebook.com/events/1020340711911246?ref=newsfeed

Δείγματα Γραφής | Πεζογραφία Μέρος Ι

«Όταν αναπολώ το παρελθόν μου και σκέφτομαι πόσο χρόνο έχω χάσει για το τίποτα, πόσο πολύ χρόνο έχω σπαταλήσει ματαιοπονώντας, σε λάθη, τεμπελιά, σε ανικανότητα για να ζήσω – πόσο λίγο εκτιμούσα τη ζωή, πόσες φορές αμάρτησα ενάντια στην καρδιά μου και στην ψυχή μου – τότε η καρδιά μου ματώνει. Η ζωή είναι ένα δώρο, η ζωή είναι ευτυχία, κάθε λεπτό μπορεί να είναι μια αιωνιότητα ευτυχίας».*

Όταν ήμουν νέος δεν μου άρεσε ο Ντοστογιέφκι. Πολύ σκοτεινός, έλεγα, όχι για τα γούστα μου. Κάποια στιγμή μου δώρισαν το βιβλίο του «Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων». Περιέγραφε μέσα την εμπειρία του από τη Σιβηρία, εξορισμένος, βασανισμένος. Το ξεκίνησα διστακτικά, με τράβηξε όμως. «Η ζωή είναι ένα δώρο…κάθε λεπτό μπορεί να είναι μια αινωνιότητα ευτυχίας». Πόσο δίκιο έχει ο κύριος Φιοντόρ. Ξαπλώνω κάτω από το πιάνο με την μαύρη ουρά. Κρυώνω, πεινάω, αλλά είμαι ζωντανός. Ακόμη. Το Steinway* με προστατεύει. Έτσι νομίζω τουλάχιστον.

Έχουν περάσει τρεις μέρες από τότε που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί. Έκανε πολύ κρύο προχτές- τελευταία μέρα που περπάτησα έξω στο δρόμο. Τέλη Ιανουαρίου στο Χάρκοβο, τι περιμένεις. Ξεκίνησα για τη δουλειά γύρω στη μία το μεσημέρι. Είχα μάθημα στο Κονσερβατόριο Kotlyarevsky  από τις δύο μέχρι τις δέκα το βράδυ. Η εξεταστική περίοδος ήταν προ των πυλών και δουλεύαμε όλοι χωρίς να κοιτάμε το ρολόι. Πολλές φορές φεύγαμε και μετά τα μεσάνυχτα. Δύο μαθήτριες μου έχουν πτυχιακές εξετάσεις στο πιάνο. Η Όλια και η Μάσια. Ταλαντούχες, νέες, ούτε εικοσιπέντε χρονών. Κάνουμε μάθημα μαζί πάνω από δέκα χρόνια. Αν είχα παιδιά θα μπορούσαν να είναι κόρες μου. Προχτές λοιπόν- μόλις τελειώσαμε το μάθημα με την Μάσια, γύρω στις έξι το απόγευμα ακούστηκαν σειρήνες. Στην αρχή δεν δώσαμε την παραμικρή σημασία, το δεύτερο κοντσέρτο του Σοστακόβιτς για πιάνο ήταν μάλλον πολύ πιο αρμονικό από την παράφωνη σειρήνα. Κάποια στιγμή όμως χτύπησε η ξύλινη πόρτα της αίθουσας συναυλιών: «Κύριε Μπορίσοβ, με συγχωρείτε για την ενόχληση, αλλά πρέπει να αποχωρήσουμε όλοι από το κτίριο. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά….» μας είπε η γραμματέας του Κονσερβατορίου,  μασώντας τα λόγια της, ενώ τα μάγουλά της είχαν γίνει κόκκινα σαν κεράσια. Αμέσως, είπα στη Μάσια να πάρει τις παρτιτούρες και τη τσάντα της και να επιστρέψει στο σπίτι της.

Είναι παντού σκοτάδι. Δεν ξέρω πια τι ώρα είναι. Έξω ακούω πυροβολισμούς. Είμαι ακόμη κάτω από το πιάνο. Δεν έφυγα από το Κονσερβατόριο. Δεν ήθελα να φύγω. Να πάω που; Στο σπίτι δεν με περιμενεί κανείς. Εξήντα χρονών και ζω μόνος. Όχι ακριβώς μόνος. Έχω τη μουσική, τα δάχτυλα, την όραση και την ακοή μου. Κάθε φορά που ακούγεται έξω ένα μπαμ, οι χορδές του πιάνου αντηχούν κι εγώ κλείνω τα μάτια όλο και πιο σφιχτά. Μα κρατιέμαι στο μαύρο πόδι του μαύρου Steinway στο μαύρο σκοτάδι και σιγοψιθυρίζω εκείνο το νανούρισμα της μάνας μου «Αναστενάζω δεν μ΄ακούς, κλαίω δεν με λυπάσαι, άντε καλέ μάνα, αγάπα με και μένα, κούνει καλέ μάνα το παιδί για μένα». Αφιέρωσα όλη μου τη ζωή στο Κονσερβατόριο και τη διδασκαλία. Δεν είχα χρόνο για έρωτες, οικογένεια και παιδιά. Ζύγισα την ευτυχία μου αλλιώς. Και τώρα -τρεις μέρες κλεισμένος εδώ μέσα μόνος μου πια- ζυγίζω ξανά τη ζωή μου. Πόλεμος, πόλεμος φωνάζουν όλοι. Και να που ξεσπάει το κακό. Θέλω να βάλω τα δάχτυλά μου στα πλήκτρα του πιάνου και να παίζω ατελείωτα μέχρι το κακό να κοπάσει. Τσαϊκόφσκι, Ραχμάνινοφ, Μουσόρσκι, Προκόφιεφ, Στραβίνσκι, μελώδιες της διπλανής μου χώρας, μουσική δική σας και δική μας και του κόσμου όλου. Ακούτε κυρίες και κύριοι;

Ένας εκκωφαντικός ήχος ακούγεται πολύ κοντά μου. Λυγίζω τα πόδια βάζοντας το κεφάλι μου ανάμεσά τους. Που είναι τα δάχτυλά μου;

*γράμμα του Ντοστογιέφσκι στον αδελφό του, όταν ήταν εξορισμένος στην Σιβηρία

*Steinway: πιάνο με ουρά γερμανοαμερικάνικης κατασκευής

Οκτώ ποιήματά μου στο Έννεπε Μούσα. Θερμές ευχαριστίες για τη φιλοξενία.

https://ennepe-moussa.gr/%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%B2%CE%B1%CE%B8%CE%B9%CE%AC/%CE%BF%CE%BA%CF%84%CF%8E-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%B1%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7-%CF%87%CE%AF%CE%BB%CE%BC%CE%B5%CF%81?fbclid=IwAR3uIR8DSsIG_kGE5vLo_olW4MsxOAQ4Xx1zMxkS_9TvXNwGsept0X9166k

Linie zwischen uns – Γραμμή ανάμεσά μας
.
Σε τρεις βδομάδες- σε μια άνοιξη που πονάει- θα συνομιλήσουμε στο Βερολίνο με την αγαπητή Elena Pallantza για τη μνήμη, τις απώλειες, τη γραμμή που ζητά να ενώσει τα άκρα.
.
Θερμές ευχαριστίες στον Σύλλογο Ελλήνων Επιστημόνων Βερολίνου- Βραδεμβούργου για την πρόσκληση.

Κάθε χρόνο φυτρώνει αυτό το κυκλάμινο έξω από το σπίτι μου. Κάθε Μάρτη ξεκινάει η άνοιξη.