Χαλάσματα

marouthkiΣχολιάστε

Στα σοκάκια της πόλης που με φιλοξενεί κοντοστέκομαι στα χαλάσματα. Κι αναρωτιέμαι πάντα πόσες ζωές δεν ζήσαμε εδώ ή στην απέναντι πλευρά, πόσες γραμμές τραβήξαμε και πόσους τοίχους ακόμη αφήνουμε ασύγγνωστα μισογκρεμισμένους.

Λεμεσός, Σεπτέμβριος 2019

Οι φίλοι μας

marouthkiΣχολιάστε

Στην κούραση, τον φόβο.
Στην χαρά, τη γέννηση.
Στον θάνατο, τις σιωπές.
Εκεί, πάντα εκεί.
Οι φίλοι μας,
με μιας καταιγίδας λόγια είναι εκεί.
Ενάντια σε όλα τα προγνωστικά.
Οι φίλοι μας,
παρόντες στο τότε, το τώρα και το πολύ.

Με ή ερήμην σου

marouthkiΣχολιάστε

Όπως τελειώνει μια σχέση που δεν θες να τελειώσει και κρατιέσαι σ΄εκείνα τα μικρά και ωραία της, ή αυτά που νόμιζες ωραία μα και αυτά τελείωσαν και πρέπει να πας παράκάτω ερήμην σου. Ν΄αποδεχτείς το τέλος του κύκλου που εκλείσε και ας μείνει κλειστός και γκρίζος ο επόμενος που ακολουθεί. Κάπως έτσι αποχαιρετάς και το καλοκαίρι, εκείνον τον καιρό που ήταν καλός και φωτεινός χωρίς σύννεφα, χωρίς σκοτάδια. Μέχρι το επόμενο. Γιατί πάντα έρχεται το επόμενο. Με ή ερήμην σου.

Όχι άλλες πέτρες

marouthkiΣχολιάστε

Τα στόματα των ανθρώπων ξέρνανε πέτρες,

που γίνονται γροθιά στα πρόσωπα των άλλων, των ευαίσθητων.

Εκείνων που ανήμποροι στο λιθοβολισμό

πονάνε σιωπήλα.

Τις πέτρες καταπίνουνε και πνίγουν όλο το βάρος,

που αδίκως τους φόρτωσανε οι λιθοβολιστές.

Πόσο αίμα στάζει στις ψυχές τους;

Κύπρος, Σεπτέμβριος 2019

Τερματισμοί κι αφετηρίες

marouthkiΣχολιάστε

Το καλοκαίρι φανερώνει τις ελλείψεις, τις εκκρεμότητες και τις αναβολές μας.

Γυμνάζουμε τις λέξεις μας τον χειμώνα για να λιώσουν στο λιοπύρι του καλοκαιριού.

Τις ενοχές και τις τύψεις χώνουμε βαθιά στη χρυσή άμμο.

Μα οι τελευταίες ξεθάβονται στο πρώτο αεράκι.
Σε ενοικιαζομενα δωμάτια διανυκτερεύουν συσσωρευμενα  τ΄αποθέματα της μοναξιάς μας.
Με θέα τη θάλασσα ή το βουνό ατενίζουμε μ΄ένα γυμνό παράπονο και δεν μιλάμε.
Μέχρι το ξημέρωμα που ψάχνουμε λίγη ζάχαρη ή  λίγο αλάτι να νοστίμισει κάπως την επόμενη μέρα.
Διαβάζουμε πολλά βιβλία και βρίσκουμε ωραίες τις ζωές των άλλων στο χαρτί.
Και οι δικές μας ζωές πόσο ξένες γίνανε;
Η καλοκαίρια  ισως κουράζει κάποιους από μας.
Τελειώνει ο Αύγουστος  και ξεκινάει ο επόμενος.
Τερματισμοί και αφετηρίες πάλι και πάλι.
Οι επιθυμίες δεν έχουν  εποχή.
Ούτε και η μνήμη μας.

Λεπτή γραμμή

marouthkiΣχολιάστε

Εκείνη η γραμμή ανάμεσα στα στήθια σου,

εκεί που ο ιδρώτας γίνεται αυλάκι να δροσίσει τα χείλη μου

τις μέρες του καύσωνα ή τα ζεστά βράδυα του καλοκαιριού,

που ποτέ δεν μοιράζεσαι το μαξιλάρι μου,

μα φεύγεις ανυπόδητη και σιωπηλή,

χωρίς υποσχέσεις,

ίσως κρυμμένες, καλά καρφιτσωμένες στην καρδιά κρυφές ελπίδες,

πως εκείνη η γραμμή ανάμεσα στα στήθια σου

θα έρχεται στον ύπνο μου,

να μου θυμίζει ξανά και ξανά την ύπαρξη του μη εφικτού έρωτά μας.

Μου λύπης

marouthkiΣχολιάστε

Mου-χειλικό όχι κτητικό.

Τα χείλη μου ξεράθηκαν.

Και το δέρμα μου απεργεί.

Όταν σε περιμένω εξαφανίζεσαι.

Όταν αγρυπνώ εμφανίζεσαι λυσσασμένα.

Όταν σε διαγράφω με γομολάστιχα, τ΄όνομά σου μένει στο χαρτί.

Κι εκείνα τα υγρά σου μάτια καρφώνονται στο κορμί μου.

Και τα δάχτυλά σου πέτρες στο λαιμό μου.

Θέλω να επαληθεύσεις την μοναξιά μου.

Μου- χειλικό όχι κτητικό

Μου λύπης.