marouthki

Για ποια Αφροδίτη μου μιλά
Που λούζεται εις τα λουτρά
Κι έχει σκιά της την συκιά
Και σ’ εμέ μιτσοκαμμά*.

*μιτσοκαμμώ:κλείνω το μάτι

Λουτρά της Αφροδίτης, Κύπρος

Γιαλιά, Κύπρος-Αύγουστος 2019

Tα καλοκαίρια μου συλλεκτικά κομμάτια.

Οι πέτρες και τα θαλασσόξυλα στην βιτρίνα της γιαγιάς.

Τα κοχύλια τυλιγμένα σ’εκείνη την παρτιτούρα, δώρο απ’ τη Βιέννη.

Λίγη άμμος κλεισμένη στο ασημένιο κουτάκι του κομοδίνου.

Ο ήχος των τζιτζικιών, μετρονόμος στο πιάνο.

Οι αλμυρές βουτιές στ’απότιστα σπαρτά του κήπου μου.

Χωρίς φεγγάρια κι έναστρους ουρανούς.

Μόνο ο ιδρώτας σου μες τις ερμητικές σιωπές μου.

Εκείνα τα καλοκαίρια δεν διατίθενται σε προσφορά.

Στις στάσεις των λεωφορείων κοντοστέκονται οι άνθρωποι.

Μαζί τους οι προσμονές, οι φόβοι και οι τιμωρίες.

Μαζί τους και ο καύσωνας.

Με τα καλάθια και τα σακίδιά τους γεμάτα στιγμές.

Ακούς σποραδικά ιστορίες μεγάλων ανθρώπων.

Ιδρώτας, ξέπνοες ανάσες, υγρά βλέμματα.

Στις ίδιες στάσεις των λεωφορείων βλέπεις τη μοναξιά

να περιμένει στα πρόσωπα και τα χέρια.

Ίσως, γιατί το καλοκαίρι τα σώματα ιδρώνουν παραπάνω

και κολλάει η απουσία στο δέρμα.

Στις στάσεις των λεωφορείων οι άνθρωποι πίνουν νερό

για να ξεδιψάσουν για όσα δεν έρχονται.

Βερολίνο, Αύγουστος 2019

Δεν έχει σημάσια αν έρχεσαι ή αν φεύγεις.
Αλλά για όσο μένεις, να είσαι εκεί
χωρίς φλυαρίες κι ακατάληπτα λόγια.
Να προσέχεις τις αγκαλιές και τις λύπες σου.
Κι εκείνους τους αποχαιρετισμούς,
που κρύβουν πάντα την ψευδαίσθηση της επιστροφής.

Εδώ κι εκεί (όπου κι αν είναι το εδώ και το εκεί) κάποιος ψάχνει μέσα στα σκουπίδια και τα μουτζουρωμένα του δάχτυλα χαστούκι στα δικά μας μούτρα που με αγένεια κοιτάζουν τα σκουπίδια, τα αποφάγια μας το δείπνο του, κάποιος ψάχνει για μπουκάλια, άδεια ή μισογεμάτα, λίγο νερό ή αλκοόλ να ξεδιψάσουν την μοναξιά και τον ιδρωτα ενός Αυγούστου που στάζει θλίψη, που δεν λούζεται σε αλμυρό νερό, που ο ήλιος ξέχασε να περάσει από τούτο τον τόπο έστω κι αν είναι Αύγουστος, παραμένουμε άγνωστοι ανάμεσα σε αγνώστους προσπερνώντας τις σημαντικές ζωές μας.

Όταν ψηλαφιζείς με τ’ακροδαχτυλα τον ήλιο.
Όταν το μέλι στο ψωμί καθρεφτίζει τα αθώα παιδικά σου χρόνια.
Όταν η γεύση της χαράς κολλάει στον ουρανίσκο.
Όταν ανάμεσα στις συλλαβές και τα σημεία στίξης γράφονται όλα τα σημαντικά σου.
Όταν είσαι έτοιμος ν’ αναμετρηθείς με όσα έρχονται, γιατί η μοίρα σε κοιτάει χαμογελώντας.

Με λιγότερους φίλους,

με έρωτες που εξατμίστηκαν,

με αντίο που δεν ειπώθηκαν ποτέ,

με πληγές χρόνια ανοιχτές,

με λέξεις μικρές και πικρές,

με κάποια ίσως σοφία,

με την λαχτάρα στην πολυθρόνα,

με το αλάτι στο δέρμα και τον ήλιο στα μαλλιά,

με τον θάνατο και τη ζωή αγκαλιά.

Κάπως έτσι τελειώνει ο Ιούλιος.