marouthki

«Πριν από τη χρήση της χύτρας ταχύτητας βεβαιωθείτε ότι η ελαστική, στεγανωτική φλάντζα γύρω από το καπάκι δεν είναι φθαρμένη ή σχισμένη και ο αγωγός εξαέρωσης είναι καθαρός από υπολείμματα τροφής. Βεβαιωθείτε, ότι το καπάκι είναι ερμητικά κλειστό πριν τοποθετήσετε τη χύτρα στη φωτιά. Εάν διαφεύγει ατμός γύρω από το καπάκι ή τις χειρολαβές, σβήστε αμέσως τη φωτιά, αφήστε τη χύτρα να κρυώσει, ελευθερώστε όλο τον ατμό που περιέχει ανοίγοντας τον ρυθμιστή πίεσης, αφαιρέστε το καπάκι και ξεπλύνετέ το με νερό. Αν η πίεση μέσα στη χύτρα ταχύτητας αυξάνεται συνεχώς χωρίς να εκτονώνεται μέσω του ρυθμιστή πίεσης ή της βαλβίδας υπερπίεσης, τότε σε μια τέτοια περίπτωση υπάρχει άμεσος κίνδυνος έκρηξης και σοβαρού τραυματισμού, γι’ αυτό η χύτρα θα πρέπει να απομακρύνεται αμέσως από τη φωτιά». Μετά απ΄ όλο αυτό το λογύδριο του πωλητή θυμάμαι σε ρώτησα, αν είσαι βέβαιη πως χρειαζόμαστε ένα τέτοιο σκεύος. Με κοίταξες θυμωμένη, έτοιμη να εκραγείς.

Σφάδαζες πεσμένη ανάσκελα στο πάτωμα της κουζίνας.  Ανάμεσα σε αρακά και καρότα, κομμάτια μετάλλου και  ανθρώπινης σάρκας. Μύριζε καμένο. Παντού καπνός και σκόνη. Στους τοίχους κολλημένο φαγητό και το καπάκι της χύτρας είχε σημαδέψει το ταβάνι. «Αγάπη μου, τι βουητό είναι αυτό που ακούγεται; Μην είναι καμιά βόμβα της Αλ Κάιντα στην κατσαρόλα σου; Θες να με ανατινάξεις λοιπόν;» σε πείραζα  κοιτώντας σε έξω από το παράθυρο της κουζίνας, όταν αποφάσισα επιτέλους να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές εκείνο το ανοιξιάτικο Σάββατο. «Έλα ρε Βασίλη! Κόψε τις αηδίες. Μια χαρά νόστιμο γίνεται το φαγητό εδώ μέσα. Ξέρω πως δεν ήθελες να την αγοράσουμε. Είναι όμως φοβερή. Ψήνει γρήγορα το φαγητό και διατηρεί τα συστατικά και τις βιταμίνες του». Γελούσα με όσα έλεγες και συ ανέβαζες θερμοκρασία. Σε τσιγκλούσα στο καθετί και τσιμπούσες πάντα. Κι εγώ συνέχιζα το τροπάριό μου μέχρι να εκραγείς. Μπούμ! Ένας εκκωφαντικός ήχος ακούστηκε ξαφνικά, σαν να έπεσε βόμβα. Μπήκα αλαφιασμένος μέσα. Το πρόσωπό σου είχε τραυματιστεί βαριά, δεν ξεχώριζες πια μάτια, μύτη, αυτιά. Αίματα και καμένη σάρκα σκέπαζε το μαροκινό κεραμικό της κουζίνας. Ασβέστης από τους τοίχους είχε απλωθεί παντού. Σκέπασε όλο σου το κορμί που σπαρταρούσε σαν ψάρι έξω από το νερό. Κάπως έτσι φανταζόμουν το μετά από μια τρομοκρατική επίθεση ή μια μάχη σε πόλεμο. Σε κοιτάω ανήμπορος, δεν μπορώ να σε πλησιάσω, έχω παγώσει με το ψαλίδι κλαδέματος στο χέρι.  

Έχουν περάσει έξι μήνες και βάλε απ΄ αυτό το ηλίθιο όνειρο κι ακόμα τρομάζω κάθε φορά που σε κοιτάω να μαγειρεύεις στην χύτρα ταχύτητας.

Ο φίλος είναι εκεί όταν σε βλέπει να γκρεμοτσακίζεσαι, να έχεις γονατίσει στο χώμα ξανά και ξάνα, να τρως τα μούτρα σου, τις απογοητεύσεις, τα όχι. Ο φίλος που ξυρίζει το κεφάλι του γιατί σε ξύρισε εσένα η αρρώστια, σε μάζεψε μεθυσμένο πολλά βράδια γιατί ο έρωτας δεν ήταν έρωτας, ο φίλος που σε τρελαίνει στο αμάξι με τις λέξεις και τις μουσικές όταν εσύ δεν μπορείς ν΄αρθώσεις ούτε μια συλλαβή, ούτε έναν φθόγγο. Ο φίλος που σου μαγειρεύει και όταν ακόμη αρνείσαι πεισματικά να φας. Ο φίλος που αγαπά το δικό σου μοναδικό, πανέμορφο σώμα και πρόσωπο με τις ουλές και τα σημάδια του. Αυτό είναι το πρόσωπο του πραγματικού φίλου.

Ζούμε με τα «memories»,

τα «σαν σήμερα»

πριν ένα, δύο, τρία, δέκα χρόνια

κάνουμε στοίβα τα κενά μας

αλλάζουμε τα ρούχα στις ντουλάπες

με όσα αποθέματα κουβαλάμε.

Θ΄αρχίσω να γράφω τις λύπες μου σε post it.

Η μάνα είχε ανοίξει το μεγάλο σαλόνι του σπιτιού. Άσπροι κρίνοι στα βάζα- ήταν μήνας Απρίλιος και είχαμε μπόλικους στην αυλή-,  το κεντητό τραπεζομάντηλο της γιαγιάς είχε στρωθεί στο τραπέζι με το καλό σερβίτσιο να λάμπει, και τα καλοσιδερωμένα σόγια είχαν ήδη βυθιστεί στους μεγάλους καναπέδες του σαλονιού. Η αδελφή μου είχε φορέσει το μπεζ μεταξωτό φόρεμα που της έφερε η θεία Μάρθα κάποτε από ένα ταξίδι, φαινόταν πως την στένευε, το ίδιο και οι λουστρινένιες γόβες κι αυτές δανεικές από την μάνα μας.  Δεν θυμάμαι ποτέ το Λενιώ μας να φοράει γόβες. Την έβλεπα να κρατάει με το δεξί της χέρι το μαργαριταρένιο κολιέ και να στριφογυρνάει σ΄ αυτό τα δάχτυλά της, που έμοιαζαν ιδρωμένα.  Ο «γαμπρός» ο κύριος Τομ, ο Αυστραλός, που φήμες λένε, πως ήρθε στον Βόλο για να κάνει μπίζινες και να βρει μια καλή κοπέλα, μια σωστή σύζυγο θρονιάστηκε στην μεγάλη πολυθρόνα ακριβώς απέναντι απ΄ το Λενιώ.

Εγώ, η τέταρτη και τελευταία κόρη της οικογενείας, παρατηρούσα με περιέργεια τον Αυστραλό: χλωμός και ξερακιανός σαν το καλάμι, με κάτι τεράστια γυαλιά σαν κιάλια κρατούσε το λικέρ τριαντάφυλλο που τον είχε κεράσει η μάνα μας ολόχαρη, αφού το έφτιαξε με τα χεράκια της. Κρατούσε το ποτήρι και δεν το κρατούσε, ένα πράμα παράξενο. Τα χέρια του έτρεμαν και θαρρείς, πως ανά πάσα στιγμή θα λέκιαζε με το λικεράκι το γκρίζο του κουστούμι. Εκείνο όμως που μου τράβηξε πιο πολύ την προσοχή ήταν τα δάχτυλά του: λεπτεπίλεπτα και κοκαλιάρικα με φαγωμένα νύχια, σαν να μαρτυρούσαν πως δεν δούλεψε ποτέ σε χωράφια, ή δεν άρμεξε ποτέ κατσίκια ή δεν μάζεψε ποτέ ελιές από τα λιόδεντρα. Άραγε διάβαζε πολλά βιβλία, ή έπαιζε πιάνο ή μετρούσε δολάρια σε τράπεζα; Τι στο διάβολο γύρευε από την φαμίλια μας τούτος ο άντρας απ΄ τα ξένα; Τι να έχει να πει με το Λενιώ μας, που όλο και πιο πολύ την έσφιγγαν οι δανεικές της γόβες και το κολιέ φαινόταν  σαν θηλιά στο λαιμό της;

«Χρειάζομαι οπωσδήποτε χρήματα. Με κάθε θυσία», σκέφτηκα και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Ήταν περασμένες τρεις τα ξημερώματα και κανονικά έπρεπε να φύγω. Αλλά ήθελα να προκαλέσω τη μοίρα μου, να της κλείσω το μάτι, να την καλοπιάσω. Απόψε είχα χάσει ό,τι είχα και δεν είχα. Μ΄ έσφιγγε η γραβάτα. Αυτή η μανία μου να δένω την γραβάτα με τόση προσοχή, ακόμη και η πτυχή κάτω από τον κόμπο έπρεπε να είναι στην εντέλεια. Η γραβάτα με έκανε πάντα να ιδρώνω στην εταιρεία. Δούλευα σαν σκυλί, για να πλουτίσω. Με ωραίες γραβάτες και με τον ιδρώτα της δουλειάς. Τώρα παρατηρώ γύρω μου αυτούς που θέλουν να πλουτίσουν σε βάρος του διπλανού τους. Βυθίζονται στις καρέκλες και κοιτάνε επίμονα τα χαρτιά, τους αριθμούς, κάνουν υπολογισμούς, μετράνε πιθανότητες επιτυχίας κι ευτυχίας. Ποντάρουν σε τυχερούς αριθμούς, που στο τέλος μπορεί να είναι άτυχοι, ποντάρουν ξανά και ξανά χάνοντας αυτά που κέρδισαν ή κερδίζοντας αυτά που ποτέ δεν είχαν.

Η γραβάτα με στενεύει όλο και πιο πολύ. Έβαλα το δάχτυλο στον κόμπο της, λίγο πριν ρίξω για τελευταία φορά τα χαρτιά στη τσόχα. «Χρειάζομαι τα χρήματα, γαμώτο», επαναλάμβανα την φράση αυτή μέσα μου. Τα χρειάζομαι για εκείνη. Όσα κι αν της δίνω, ζητάει αχόρταγα άλλα τόσα. Κι αν κάποια στιγμή ξεμείνω από λεφτά; Η γραβάτα με πνίγει πολύ. Σαν θηλιά τυλίγεται γύρω από τον λαιμό μου. Οι συμπαίχτες μου περιμένουν να παίξω. Με κοιτάνε ανυπόμονα αρκετά λεπτά. Ιδρωμένος λύνω την γραβάτα και την πετάω στο πάτωμα.  Ρίχνω το τελευταίο μου χαρτί.  Τα παίζω όλα για όλα. Ποντάρω ό,τι έχω και δεν έχω.  Δεν με νοιάζει αν τα χάσω όλα. Τώρα δεν με σφίγγει πια η γραβάτα.

Ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Δεν τους βλέπουμε για βδομάδες, όπως και πολύς κόσμος δεν βλέπει τους δικούς του. Παραπονιούνται σιγανά πως τους λείπουν τα εγγόνια τους, πως πρέπει να κάνουμε υπομονή να περάσει το κακό. Κάθε δύο βδομάδες της αφήνω έξω στην αυλή βιβλία – χτες ήρθαν καινούργια στο ταχυδρομείο μου και έτσι χάρηκα διπλά, που θα της τα έδινα να τα διαβάσει πρώτη. Σήμερα πήγα να της τα αφήσω, κι έξω βρήκα ένα βάζο με γλυκό κυδώνι και μια μαρμελάδα.Φρέσκοφτιαγμένα. Όταν αργότερα μιλήσαμε στο τηλέφωνο μου είπε, πόσο χαίρεται για τα καινούργια βιβλία κι εγώ πόσο για το γλυκό κυδώνι.» Μάμα, κάμετε λίην ακόμα υπομονή ώσπου να περάσει το κακόν τζαι να ξαναβρεθούμεν ούλλοι»,ειπα εγώ, που χρόνια τώρα είμαι τσακωμένη με την υπομονή.
Τέλος Οκτωβρίου 2020 και ο κόσμος σείεται από παντού. Υπομονή να ξεπεράσουμε κι αυτό.