Έγραφα πάντα όταν τα παιδιά κοιμόντουσαν. Κι όταν αυτά ήταν στο σχολείο. Ήταν οι ώρες της απόλυτης ησυχίας. Της δικής μου μοναξιάς. Σαν συγγραφέας περνούσα τις πιο πολλές ώρες της συγγραφικής μου ζωής στο γραφείο. Ήταν το καταφύγιό μου σ΄ένα σπίτι με παιδιά και σύζυγο. Ανάμεσα στις βιβλιοθήκες, τα στοιβαγμένα βιβλία στο πάτωμα και το μικρό φωτιστικό του γραφείου, βρισκόταν όλος μου ο κόσμος. Όλα στη θέση τους, συγυρισμένα, καθαρά, τα βιβλία τοποθετημένα με αλφαβητική σειρά στις βιβλιοθήκες. Όταν έγραφα ένιωθα μια απερίγραπτη ελευθερία στα δέκα τετραγωνικά του δωματίου μου. Δεν υπήρχε ο χωροχρόνος, όταν οι λέξεις γράφονταν στα πλήκτρα του υπολογιστή. Και τώρα ήμουν λίγο πριν το τέλος του δέκατου μυθιστορήματός μου.
Την είχα γνωρίσει σε μια παρουσίαση βιβλίου ενός κοινού φίλου. Ψηλή, μελαχρινή, μ΄ένα ακαταμάχητο βλέμμα κι ένα χαμόγελο που εξέπεμπε όλη την ζωντάνια ενός χορτασμένου ανθρώπου. Θα ήταν γύρω στα σαρανταπέντε, αλλά έμοιαζε μικρότερη, αφού αυτή η γλύκα που είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό της έκανε τις ρυτίδες της ακόμη πιο γοητευτικές. ΄Οταν με αναγνώρισε, γιατί είχε διαβάσει κάποιο βιβλίο μου -όπως μου εξομολογήθηκε αργότερα- ήρθε σαν σίφουνας να συστηθεί. «Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω από κοντά». Και ξεκίνησε μια συνομιλία ανάμεσά μας που κράτησε μέχρι αργά, όταν ακόμη κι ο τελευταίος επισκέπτης του βιβλιοπωλείου αποχώρισε. Ανταλλάξαμε ηλεκτρονικές διευθύνσεις, αλλά όχι τηλέφωνα.
Η αλληλογραφία μας ξεκίνησε την επόμενη μέρα. Η επικοινωνία όμως με την Άννα δεν περιορίστηκε στα μέηλ. Σύντομα αρχίσαμε να μιλάμε και στο τηλέφωνο. Παντρεμένη κι αυτή με παιδιά, δεκαοκτώ χρόνια έγγαμου βίου. Όπως κι εγώ. Προλάβαμε να βρεθούμε μια φορά από κοντά. Ο έρωτας μας ήταν ακαριαίος και παράκαιρος. Αυτό της έλεγα διαρκώς, αλλά δεν ήθελα να το παραδεκτώ κι εγώ ο ίδιος. Όταν δεν την έβλεπα ή δεν της μιλούσα ένιωθα πως έλειπε ένα κομμάτι από το σώμα μου. Θέλαμε και οι δυο να αποφυλακίσουμε τον πόθο και το πάθος που είχε θαφτεί μέσα στους γάμους μας. Σιγόβραζε η λαχτάρα μας να ξαναζήσουμε ό,τι θεωρούσαμε ζωντανό μέσα μας απ΄όσα είχαμε ήδη ζήσει. Κι έπειτα ήρθαν τα σχέδια για ένα σύντομο ταξίδι στο Παρίσι. Μόνο οι δύο μας. Για να ζήσουμε όλα αυτά, που ανταλλάσαμε με λέξεις στο χαρτί και τη φωνή τόσο φλογερά.
Δεν τα καταφέραμε όμως, γιατί ήρθε ο εγκλεισμός. Η πανδημία του ιού εξαπλώθηκε με γοργούς ρυθμούς. Τότε κλειστήκαμε στα σπίτια μας, στους κρύους τοίχους των διαμερισμάτων, πίσω από σφαλισμένες πόρτες προσδοκώντας γρήγορα την ανάσταση του έρωτά μας: όλα εκείνα τα φιλιά που δεν προλάβαμε ν΄ανταλλάξουμε, τον ιδρώτα στα κορμιά μας που δεν μυρίσαμε, τα χάδια που έμειναν αξόδευτα, τις υποσχέσεις που λέχθηκαν, αλλά δεν έγιναν πράξη.
Οι μέρες κυλούσαν βασανιστικά, αφού το σπίτι έγινε φυλακή για όλους μας. Κλειδωνόμουν στο γραφείο από νωρίς το μεσήμερι μέχρι να γύρει ο ήλιος που έβλεπα μόνο από το παράθυρο πια. Η κυκλοφορία των ανθρώπων στους δρόμους απαγορεύτηκε. Η επικοινωνία μου με την Άννα ήταν δύσκολη έως και αδύνατη πια. Τώρα συζούσαμε και οι δύο με όλα αυτά, που μας στερούσαν το δικό μας οξυγόνο. Βουλιάζαμε κάθε μέρα και πιο πολύ σε αχαρτογράφητα νερά λόγω της ανυπαρξίας μιας ουσιαστικής επαφής. Δεν είχα σάλιο να μιλήσω, αέρα ν΄αναπνεύσω.
Άρχισα να χάνομαι μέσα στο γραφείο μου: οι βιβλιοθήκες έμοιαζαν να υψώνονται απειλητικά προς το ταβάνι, τα βιβλία μ΄έπνιγαν με τη στοιβαγμένη σκόνη τους, τσαλακωμένα χαρτιά πεταμένα στο πάτωμα έγιναν διάσπαρτες μπάλες ενός μπιλιάρδου χωρίς παίχτες. Και οι λέξεις μάγκωσαν στον υπολογιστή. Δεν μπορούσα πια να γράψω τίποτα απολύτως. Καμία διάθεση να ολοκληρώσω το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου μου. Όταν νύχτωνε, αναβόσβηνα το φωτιστικό πάνω στο γραφείο νευρικά, παρακολουθώντας τις σκιές των αντικειμένων να γιγαντώνονται στα μάτια μου. Η εξωτερική ακαταστασία του γραφείου φανέρωνε την έσω αταξία του αδιέξοδου έρωτά μου με την Άννα. Ζούσα έναν εφιάλτη μέσα στον μεγαλύτερο εφιάλτη της πανδημίας.
Ήθελα μόνο να την δω, να την αγγίξω, να την φιλήσω, να την σφίξω στην αγκαλιά μου. Μετά από πέντε βδομάδες εγκλεισμού στο σπίτι ζούσα σ΄ένα χάος. Όλα είχαν πια παγώσει: ο χρόνος, η οθόνη του υπολογιστή, τα ερωτικά μηνύματα, οι ηδονές, οι λέξεις που δεν αρθρώνονταν πουθενά. Κι εγώ μ΄ένα delete τα έσβησα όλα. Τα πάντα αφανίστηκαν.
