marouthki

Ο Μάης επιμένει να χαϊδεύει τις ώρες
π’αναρριγούν στο τελευταίο φως της ημέρας.

1.

Σαν παιδί
την κοιτούσα κρυφά να καθαρίζει
το πάτωμα με εφημερίδες.
Τα δάκρυά της έσταζαν στους τίτλους των ειδήσεων,
οι λέξεις σκορπίζονταν παντού
κι εκείνη τις μάζευε από χάμου
συλλαβή-συλλαβή
τα θέ- και τα -λω
σφουγγίζοντας τα μάτια της κρυφά να μην την δω.
Δε φεύγει απ΄το μυαλό μου η μυρωδιά στο πάτωμα.

 

2.

Δυνάτος ήταν ο κρότος,
όταν το φλυτζάνι έσπασε στα χέρια της,
το αίμα έτρεχε αυλάκι στο πάτωμα
κι εκείνη σαν πορσελάνη
μετρούσε στάλα στάλα
τη μοναξιά της.

Είμαι το διάλειμμα στην ταινία,

οι σκηνές που κόβονται στο μοντάζ.

Είμαι το χέρι που σκουπίζει τον ιδρώτα,

η στάση των πέντε λεπτών στην ορειβασία.

Ήμουν ο στέρεος κόσμος που ξαπόστασες.

Τώρα δεν είμαι πάρα μια σκιά της δικής μου σκιάς.

Να μην ξεχάσω,

πως ο χρόνος μάς πρόδωσε.

Να μην ξεχάσω,

πως ο δικός μας χρόνος

πιότερο πόνο είχε.

Δεν ήταν της αγάπης.

Kι όταν έφυγες αγάπη μου

έμεινε ο κρότος της απουσίας σου

στο άδειο δωμάτιο

και στο πικάπ ακουγόταν o Piazzola,

που τη λήθη ανοιγόκλεινε λυπημένα.

Έμαθα να ισορροπώ
σε σχοινί τεντωμένο
ανάμεσα στα όχι και τα ναι.
Ήμουν καλή μαθήτρια
κοιτάζοντας με μια λοξή ματιά τον κόσμο
που με τάιζε τον φόβο.
Πλάγιαζα στο σκοτάδι
και μελετούσα τις νύχτες
το βάρος της αγάπης.

Εκείνο το τριαντάφυλλο του Μάη
μού θύμιζε την μυρωδιά
ανάμεσα στο στήθος της.
Το κουβαλώ ακόμη
σαν ταυτότητα
στο πορτοφόλι μου.

Φύκια, κοχύλια,

ξαφνικές σπιλιάδες,

κύμα το κύμα.

«Πως γίνεται να είσαι τόσο όμορφη; Πως γίνεται αυτή η άσπρη σάρκα σου, όμοια σαν άγαλμα, να είναι τόσο παγωμένη;» Κάθεται δίπλα μου στη άμμο και με κοιτάει στα μάτια. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά την ώρα που το κύμα γλείφει τα γυμνά μου πόδια. Τα μάτια μου δακρύζουν. Μου φιλάει τα βλέφαρα, τη μύτη, τα μάγουλά μου. Μου φιλάει το λαιμό, τους ώμους και τις χαρακιές στα χέρια. Ακούω βαριά  την ανάσα του, και η καρδιά του κτυπάει γρήγορα. Με ακουμπάει στα κοχύλια απαλά και μου κλείνει τα μάτια με τα δάχτυλά του. Μου ανοίγει τα πόδια και χάνεται στο υγρό μου αιδοίο. Κύμα το κύμα στα γυμνά κορμιά μας. Στα σκοτεινά νερά της θάλασσας καθρεφτίζεται ένα μικρό φεγγάρι. Πέφτουμε, βουτάμε στα βαθιά νερά. Ένας  παράδεισος και μια κόλαση ταυτόχρονα. Αγκαλιασμένοι στον βυθό. Τα σώματά μας δεμένα στο υγρό κρεβάτι των ηδονών μας.

Ένας οξύς πόνος στην κοιλιά με σουβλίζει. Μια σκιά ανάμεσά μας. Το χέρι της απλώνεται στο μπράτσο του και τον τραβάει με δύναμη. «Έλα, μας περιμένουν. Μην αργείς», του ψιθυρίζει στ΄αυτί. Αυτός γλιστράει σαν χέλι κι εξαφανίζεται. Εκείνη κοντοστέκεται και με κοιτάει στο στήθος με οργή. Μου γεμίζει το στόμα με κοχύλια. Δένει τον λαιμό μου με αλυσίδες και τα χέρια μου πισθάγκωνα με φύκια τα τυλίγει. «Κάποτε ήμουν κι εγώ νέα,  όμορφη σαν κι εσένα. Τα μυστικά πρέπει να τα κρατάμε μυστικά. Μην τον περιμένεις. Το στόμα του δεν έχει φιλιά για σένα. Μόνο δόντια, αίμα και πόνο έχει ο έρωτάς σας», μου λέει τραβώντας τις αλυσίδες στο λαιμό μου. Δεν μπορώ ν΄αναπνεύσω. Κόβεται η ανάσα μου. Νερό παντού απλώνεται στο υγρό  μου δωμάτιο. Τον πότισα πρώτα ηδονές κι έπειτα έκοψα τις σάρκες μου και τις πέταξα στη θάλασσα.

 

Κομμάτια ξύλου, μυριάδες φύκια

νεκρά κοχύλια

γύρω  απ΄ το ξεβρασμένο μου κορμί.