marouthki

Χαϊδεύει τρυφερά τον ομφάλιο λώρο.
Πονάει όταν αυτός κόβεται.
Πετάει τις πιπίλες για να πετάξεις ψηλά.
Ανακατεύει το μέλι σ΄ένα ποτήρι ζεστό γάλα.
Ανάβει κεριά όσο εσύ τα σβήνεις μεγαλώνοντας.
Παλεύει με τους δράκους και τα τέρατά της.
Μπαίνει στην βάρκα για να μην πνιγείς.
Πνίγει τον φόβο της μετρώντας σιωπηλά.
Κουβαλεί τη ζωή και τα όνειρα σε μια βαλίτσα.
Οι λέξεις γίνονται πέτρες και η απουσία πόνος.
Με τη φωτογραφία στο χέρι σε ψάχνει ακόμη.

Τα γεννάς εύκολα ή δύσκολα, συνήθως είναι δύσκολα, καμία γέννα δεν είναι ωραία κι ας μην λέμε χαριτωμενιές, μέχρι ν’ ακούσεις το πρώτο τους κλάμα, κλαις και συ από χαρά, από τον πόνο, από την επιλόχεια που ακολουθεί. Κλαίνε μετά γιατί πεινάνε, κλαίνε γιατί χτυπάνε, κλαις και συ γιατί τα βλέπεις και πονάνε μα είσαι εκεί. Μετά κλαίνε γιατί δεν πέτυχαν εδώ κι εκεί, κλαίνε γιατί τους τέλειωσε ο έρωτας, γιατί χωρίσανε, γιατί οι φίλοι δεν ήταν τόσο φίλοι. Εσύ δίπλα τους. Κλαις μαζί τους ή κρυφά τους, δίνεις συμβουλές, αρχές, κουράγιο, πολλές αγκαλιές, ατελείωτα φιλιά. Είσαι εκεί. Από τότε που ανοίγουν τα μάτια τους στον κόσμο μέχρι να κλείσεις τα δικά σου.
Motherhood: never ending story.

Αγάπησα τη μοναξιά μου.

Και το θρόισμα των φύλλων.

Και τον παφλασμό του κύματος.

Και τ’ αγριολούλουδα στους κάμπους.

Και τον ήχο των πουλιών.

Μονάχα μην μου μιλάς για αγάπη.

Κύπρος, Μάιος 2019

Ν΄αδειάσεις τις ντουλάπες από τ΄αχρείαστα ρούχα.

Ν΄αδειάσεις τα συρτάρια από τ΄αδιάβαστα γράμματα.

Να τελείωσεις μ΄εκείνους που κάποτε σ΄αγάπησαν μα έπειτα χάθηκαν.

Να καθαρίσεις τα ζιζάνια απ΄ τον κήπο.

Να πλύνεις τα χέρια απ΄ τις λάσπες.

Να ξεπλύνεις τον πόνο σου στ΄αλάτι.

Μπαίνει ο Μάης κι ο ήλιος φέγγει δυνατά.

για να σβήσει όσα καιρό σε βάρυναν.

Κύπρος, Απρίλιος 2019

«Η ζωή εν τάφω»
Άνθρωποι σκυφτοί
Θύρες κλειστές
Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα

«Ώ γλυκύ μου έαρ»
Ο Απρίλης μοσχοβολάει γιασεμί
Τόση σιωπή
Τόσος μεγάλος κρότος

«Προσδοκώντας»

Λιγότερο Μεσαίωνα

Περισσότερη αλήθεια

«Προσδοκώντας»

Λάνια- Κύπρος, Απρίλης 2019

Πόσο γλυτζιά εν τα όξινα

άμαν τα ποτίζεις.

Να τα θωρείς να φτάνουσιν

στ’ ουρανού να ύψη.

Τζαι τους καρπούς τους

να διάς απλόσσιερα σε όλους.

Χωρίς να τσιγκουνεύκεσαι

αγάπην να μοιράζεις.

*τα όξινα (κυπ): τα λεμόνια

Λεμεσός-Κύπρος, Απρίλιος 2019

Της είπα φέτος το Πάσχα θέλω να με μάθει να ζυμώνω τα Καρπασίτικα κουλούρκα. Αυτά του κατεχόμενου χωριού μας. Δεν ξέρω πότε θα φύγει, έχει περάσει τα ογδόντα. Ξυπνάω από το χάραμαν του φου, λέμε εδώ στο νησί, ζυμώνω το αλεύρι με την αναρή, το γάλα, το γαρύφαλλο, τη μαστίχα και πολύ νόστο και αφήνω το ζυμάρι να ξεκουραστεί. Έπειτα το παίρνω κι αρχίζω να το πλάθω δίνοντάς του το σχήμα των παιδικών μου χρόνων και του βάζω σισάμι. Αρχίζει να μυρίζει θύμησες από το Καρπάσι. Και ξεκινάνε πάλι οι ιστορίες των γιαγιάδων και των παππούδων που μας άφησαν πλούτο και κληρονομιά αυτά τα έθιμα ζυμωμένα με αγάπη για όσα κι όσους δεν είναι πια εδώ.

Κι εκείνη με βλέπει κι επιβλέπει αν τα κατάφερα για πρωτάρα. Και χαμογελάει, γιατί πρόλαβε και μ’ έμαθε να ζυμώνω όταν η ίδια και η μνήμη είναι ακόμη ζωντανές.

Κύπρος- Απρίλιος 2019

Είσσιε την τύχην που ξαρκής

να σσιει στολίθκια πάνω του.

Τζαι μια κληματαρκάν ολάνθιστη

ν’ απλώνει τα κλωνιά της.

Να το κρατά στ’ αγκάλια της

Σσιειμώναν, καλοτζαίριν.

Τούντο τοιχάριν του σπιθκιού

η ομορφκιά του ούλλη.

Τζαι όσοι γυρίζουν πάνω του

θωρούν το με καμάριν.

Τζαι γιω η νοικοτζύρισσα

κορτώννω κάθε μέρα

με το τοιχάριν του σπιθκιού

απέξω που την πόρτα.

Λάνια-Κύπρος, Απρίλιος 2019