marouthki

Οδηγώντας βλέπω τη ζωή να κινείται σε μια φυσική ομορφιά κι απλότητα χωρίς υπερβολές και μασκαρέματα.

Bodensee- Germany, August 2018

Έφτιαξα έναν μπακλαβά και μυρίζει όλο το σπίτι ζάχαρη, μυρίζει το σπίτι μέλι. Έκλεισα τα παράθυρα για να κρατήσω την μυρωδιά όλη μέσα στους παγωμένους τοίχους και τις κλειστές μου πόρτες. Να κρατήσω όλο το σιρόπι εδώ που μήνες στάζει η πίκρα της απώλειας, που στάζει και το φαρμάκι. Κάθε σταγόνα να ρουφώ, να γλείφω τα δάχτυλά μου, να λιγοστεύει ο πόνος σε κάθε κόκκο ζάχαρη στα θρύψαλα του φύλλου.

Έφτιαξα έναν μπακλαβά, φοράω τα καλά μου και ας τρέχουνε τα δάκρυα απ’ τα μελιά μου μάτια.

Τ’ αγέρι όταν φυσάει μιλάει στις λεύκες.

Τα γύρω φύλλα ακούνε σιωπηλά

τις πρώτες τρίλλιες των πουλιών σε μια αρμονία ήχων.

Και τα νερά που τρέχουν στο αυλάκι

γλείφουν τις πέτρες σε αέναη φορά.

Γυρεύει λόγια για να πει

Μάταιος ο κόπος.

Γυρεύει βλέμμα για να βρει

Ηρεμία θανάτου.

Μόνο τ’ αγέρι σαν αδράχτι να γυρίζει

και να υφαίνει τα κουβάρια της σιωπής.

Even in the darkest times there is always light.

Πάντα θα μας προδίδει το σουσάμι της λαιμαργίας στο φανελάκι απ’ το ζεστό κουλούρι του φούρνου, πάντα θα μας προδίδει το κουτάλι στο στόμα με τη λιωμένη σοκολάτα, πάντα θα μας προδίδουν τα μικρά μεγάλα ψέματα που φοράμε, πάντα θα μας προδίδει κάποιος Ιούδας.
Ποτέ δεν θα μας προδώσει η πείνα μας για ζωή.

Οι πέτρες που σηκώσαμε αυτό το καλοκαίρι/ εκείνες που κρατήσαμε/ άλλες που πετάξαμε/αυτές που κουβαλάμε ακόμη/ κρυμμένες στο σεντούκι/φανερωμένες στις παλάμες.
Απομεινάρια ενός καλοκαιριού.

Ν’ αγαπάμε στο ενεστώτα με όσα στο σακκίδιο του παρελθόντος κουβαλάμε.

Ν’ αγαπάμε με πράξεις, με αγκαλιές και φιλιά.

Ν’ αγαπάμε στο πολύ, γιατί το λίγο είναι πάντα λίγο.

Ν’ αγαπάμε τώρα κι όχι αύριο.

Ν’ αγαπάμε φωναχτά γιατί η σιωπή μας έπνιξε.

Ν’ αγαπάμε στον ενεστώτα χωρίς τελείες

Τhe waves were angrier than I was.

Cyprus- August 2018

Πάφος-Κύπρος, Αύγουστος 2018