marouthki

Κύπρος, Ιούνιος 2019

Απόψε έχει δροσιά.

Κάθεσαι στον κήπο σιωπηλά.

Λες θα μείνω εδώ.

Μυρίζει ζωή.

Αύριο όταν ανοίξεις τα μάτια σου το χάραμα,

νιώθεις τυχερός που ζεις κι αναπνέεις ακόμη.

Ο Θανάσης Γαλανάκης γράφει για τα ΛΑΙΜΑΡΓΑ και τον ευχαριστούμε:

[Ὅποιος μὲ ξέρει ἢ παρακολουθεῖ τὴν ταπεινὴ ψηφιακή μου δραστηριότητα, γνωρίζει ὅτι σπανίως ἕως ποτὲ δὲν ποστάρω τέτοιου εἴδους φωτογραφίες μὲ σκοπὸ νὰ «δείξω» (πῶς ἀλλιῶς νὰ τὸ πῶ) ἕνα βιβλίο ποὺ περιῆλθε στὴν κατοχή μου.

Ὡστόσο, θὰ τὸ κάνω ἀπόψε γιὰ τὸ συλλογικὸ βιβλίο «Λαίμαργα», σύμπραξη δέκα Κύπριων συγγραφέων (ποιητῶν καὶ πεζογράφων), οἱ ὁποῖοι ἐκλήθησαν νὰ συγγράψουν κείμενα σχετικὰ μὲ τὴν κατάσταση τῆς «λαιμαργίας» ἀντιμετωπίζοντάς την ὄχι μόνο ὡς τῆν ἁμαρτωλὴ –ἐν πολλοῖς– συνήθεια τῆς μὴ παύσης τοῦ γαστριμαργικοῦ αἴσχους, στὸ ὁποῖο ὅλοι μας κάποτε-κάποτε ἐπιδιδόμαστε, ἀλλὰ ὡς μιὰ συνδηλωτικὴ κατάσταση ἀναμονῆς, ἐπιδίωξης καὶ κατάκτησης/ἀπόκτησης τοῦ «περαιτέρω», ὡς μιὰ παράταση τοῦ χαϊντεγγεριανοῦ «ὄχι-ἀκόμη» τῆς ζωῆς.

Πέραν τοῦ γεγονότος ὅτι τὰ κείμενα ἀνταποκρίνονται καὶ μὲ τὸ παραπάνω στὸ προαναφερθὲν στοίχημα, θεωρῶ καὶ κρίνω σκόπιμο νὰ ἀναφέρω ὅτι αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ ἔχει ἐν προκειμένῳ σημασία, εἶναι τὸ ὅτι νέοι συγγραφεῖς βάζουν στὴν ἄκρη τὴν ὅποια μονήρη, ποζαδόρικη, ἐγωπαθῆ φιλοδοξία τους καὶ συμπράττουν μὲ στόχο τὴ δημιουργία ἑνὸς συλλογικοῦ αἰσθητικοῦ ἔργου. Ὅταν δὲ αὐτὸ συνδυάζεται μὲ τὸν εὐγενῆ σκοπὸ τῆς ὑπηρεσίας πρὸς τὸν πονεμένο ἄνθρωπο, πρὸς ἐκεῖνον ποὺ πάσχοντας κυνηγᾶ μὲ λαιμαργία τὴ ζωή, τότε οἱ συμπράξεις αὐτὲς ἀποκτοῦν διπλὴ ἀξία.]

Αθήνα, Ιούνιος 2019

https://www.facebook.com/events/1755379931273855/

 

Κύπρος, Μάιος 2019

Es windet so schön heute abend.

Der Wind singt durch die Baüme.

Die vögel schlafen ruhig.

Die Welt traümt.

Traumhafter Wind.

Χαϊδεύει τρυφερά τον ομφάλιο λώρο.
Πονάει όταν αυτός κόβεται.
Πετάει τις πιπίλες για να πετάξεις ψηλά.
Ανακατεύει το μέλι σ΄ένα ποτήρι ζεστό γάλα.
Ανάβει κεριά όσο εσύ τα σβήνεις μεγαλώνοντας.
Παλεύει με τους δράκους και τα τέρατά της.
Μπαίνει στην βάρκα για να μην πνιγείς.
Πνίγει τον φόβο της μετρώντας σιωπηλά.
Κουβαλεί τη ζωή και τα όνειρα σε μια βαλίτσα.
Οι λέξεις γίνονται πέτρες και η απουσία πόνος.
Με τη φωτογραφία στο χέρι σε ψάχνει ακόμη.

Τα γεννάς εύκολα ή δύσκολα, συνήθως είναι δύσκολα, καμία γέννα δεν είναι ωραία κι ας μην λέμε χαριτωμενιές, μέχρι ν’ ακούσεις το πρώτο τους κλάμα, κλαις και συ από χαρά, από τον πόνο, από την επιλόχεια που ακολουθεί. Κλαίνε μετά γιατί πεινάνε, κλαίνε γιατί χτυπάνε, κλαις και συ γιατί τα βλέπεις και πονάνε μα είσαι εκεί. Μετά κλαίνε γιατί δεν πέτυχαν εδώ κι εκεί, κλαίνε γιατί τους τέλειωσε ο έρωτας, γιατί χωρίσανε, γιατί οι φίλοι δεν ήταν τόσο φίλοι. Εσύ δίπλα τους. Κλαις μαζί τους ή κρυφά τους, δίνεις συμβουλές, αρχές, κουράγιο, πολλές αγκαλιές, ατελείωτα φιλιά. Είσαι εκεί. Από τότε που ανοίγουν τα μάτια τους στον κόσμο μέχρι να κλείσεις τα δικά σου.
Motherhood: never ending story.

Αγάπησα τη μοναξιά μου.

Και το θρόισμα των φύλλων.

Και τον παφλασμό του κύματος.

Και τ’ αγριολούλουδα στους κάμπους.

Και τον ήχο των πουλιών.

Μονάχα μην μου μιλάς για αγάπη.

Κύπρος, Μάιος 2019