Μήνας: Μαΐου 2020

Ο Μάης επιμένει να χαϊδεύει τις ώρες
π’αναρριγούν στο τελευταίο φως της ημέρας.

1.

Σαν παιδί
την κοιτούσα κρυφά να καθαρίζει
το πάτωμα με εφημερίδες.
Τα δάκρυά της έσταζαν στους τίτλους των ειδήσεων,
οι λέξεις σκορπίζονταν παντού
κι εκείνη τις μάζευε από χάμου
συλλαβή-συλλαβή
τα θέ- και τα -λω
σφουγγίζοντας τα μάτια της κρυφά να μην την δω.
Δε φεύγει απ΄το μυαλό μου η μυρωδιά στο πάτωμα.

 

2.

Δυνάτος ήταν ο κρότος,
όταν το φλυτζάνι έσπασε στα χέρια της,
το αίμα έτρεχε αυλάκι στο πάτωμα
κι εκείνη σαν πορσελάνη
μετρούσε στάλα στάλα
τη μοναξιά της.

Είμαι το διάλειμμα στην ταινία,

οι σκηνές που κόβονται στο μοντάζ.

Είμαι το χέρι που σκουπίζει τον ιδρώτα,

η στάση των πέντε λεπτών στην ορειβασία.

Ήμουν ο στέρεος κόσμος που ξαπόστασες.

Τώρα δεν είμαι πάρα μια σκιά της δικής μου σκιάς.

Να μην ξεχάσω,

πως ο χρόνος μάς πρόδωσε.

Να μην ξεχάσω,

πως ο δικός μας χρόνος

πιότερο πόνο είχε.

Δεν ήταν της αγάπης.

Kι όταν έφυγες αγάπη μου

έμεινε ο κρότος της απουσίας σου

στο άδειο δωμάτιο

και στο πικάπ ακουγόταν o Piazzola,

που τη λήθη ανοιγόκλεινε λυπημένα.

Έμαθα να ισορροπώ
σε σχοινί τεντωμένο
ανάμεσα στα όχι και τα ναι.
Ήμουν καλή μαθήτρια
κοιτάζοντας με μια λοξή ματιά τον κόσμο
που με τάιζε τον φόβο.
Πλάγιαζα στο σκοτάδι
και μελετούσα τις νύχτες
το βάρος της αγάπης.

Εκείνο το τριαντάφυλλο του Μάη
μού θύμιζε την μυρωδιά
ανάμεσα στο στήθος της.
Το κουβαλώ ακόμη
σαν ταυτότητα
στο πορτοφόλι μου.