Μήνας: Ιουλίου 2016

Στις σοφίτες υπάρχει ένα παραμύθι. Συνήθως μικρές κι ανήλιαγες κρύβουν τους φόβους στις ξύλινες κασέλες και τα σεντούκια. Η μαγεία σκαρφαλώνει στους διαγώνιους τοίχους και τις γωνίες του δωματίου. Κοιμάσαι και ξυπνάς ή με τις σταγόνες της βροχής ή με το φως του κάτασπρου χιονιού ή τις λιγοστές μέσα στο χρόνο ηλιαχτίδες στα παράθυρα της οροφής. Γιατί κουρτίνες δεν υπάρχουν στα μικρά παράθυρα της σοφίτας.

Στις σοφίτες οι ψυχές χουχουλιάζουν κάτω απ΄ τα σκεπάσματα να ζεστάνουν το κάθε κρύο του κόσμου και να ξορκίσουν το κακό. Στις σοφίτες τα βιβλία γίνονται οι ερωτικοί σου σύντροφοι χωρίς ημερομηνία λήξεως. Τα χαϊδεύεις, τα μυρίζεις, τα βάζεις στο γυμνό του σώματός σου άχρονα και ατελεύτητα.  Στις σοφίτες ακούς τα γέλια των παιδιών που μετακομίζουν τον πλούτο τους εκεί και οι μικρές πατούσες τεντώνονται στους τοίχους προσκαλώντας τη ζωή ν΄απλωθεί σε κάθε τετραγωνικό της ανήλιαγης σοφίτας ξετυλίγοντας το κουβάρι του παραμυθιού.

Οι σοφίτες είναι ένα παραμύθι.

Μόναχο, Ιούλιος 2016

Οι ιστορίες του καλοκαιρίου ή πονάνε ή περιμένουν κάτι.

Στο περίπου.

Στο πι για να περπατήσουν, να προχωρήσουν κάπου παρακάτω.

2016

Στάθηκα στα νερά που κολυμπώ, σ΄ ένα εγκώμιο φυσικής ομορφιάς, μια κατάφαση ζωής δίχως πρόσωπα και πόλεις. Ονειρεύτηκα το κύμα που δε ξεβράζει κορμιά και θαλασσόξυλα ναυαγίων, ούτε στοιχειώνει συνειδήσεις. Ονειρεύτηκα τα παράλια του κόσμου όλου σ΄ένα κρεσέντο ομορφιάς. Ονειρεύτηκα ένα παραδείσιο κόσμο μέσα σε μια πρωτόγονη φύση, να κυριαρχεί η γαλήνη, η πραότητα, η απόλαυση των ηδονών. Κλείνω τα μάτια μου σε κάθε ασχήμια και μπαίνω στα παπούτσια του κόσμου τούτου.

 2016

Κυριακές καλοκαιριού είναι τα μισοάδεια φλιτζάνια του καφέ και τ΄ ανοιχτά  περιοδικά στον κήπο. Είναι οι Κυριακές που ημερεύουν οι ψυχές και τα σώματα απλώνουν πλαδαρά και τεμπέλικα στο λιοπύρι. Είναι τ΄ αλμυρά φιλιά της αμμουδιάς. Είναι τα μαγιό που κρεμάνε κουρασμένα στις αυλές για να στεγνώσουν τις βουτιές τους. Είναι το αρνάκι στη γάστρα με θυμάρι και ο ψαρομεζές στην ακροθαλασσιά με τσίπουρο. Είναι ο απόηχος των παραστάσεων στ΄ αρχαία θέατρα και τα υπαίθρια κοντσέρτα. Είναι τα πλοία και τα τρένα που φεύγουν για όπου και συ επιβάτης τους χαμογελάς χαζά. Είναι οι Κυριακές που πηγαίνεις κάπου και φεύγεις ώρες και μπύρες αμέτρητες αργότερα. Είναι τα μεθύσια με τη θάλασσα, τους φίλους, τα βιβλία και τις μουσικές χωρίς τα πρέπει. Είναι ο Βαν Γκογκ που βλέπεις στο Μουσείο σιωπηλά και ταξιδεύεις στα ηλιοτρόπια χαϊδεύοντας κάθε του κίτρινο. Κυριακές καλοκαιριού είναι τα κάδρα που κρατάς ολόχρονα κι είναι η δική σου χώρα.

Μόναχο, Αύγουστος 2015

 

Εκεί στην αποβάθρα, όπου οι έρωτες ανταλλάζουν στέφανα,

ανοίγουν σαμπάνιες,

αφήνουν ελεύθερα στον ουρανό περιστέρια και μπαλόνια.

Εκεί στο βάθρο στέκονται οι έρωτες

και τσουγκρίζουν το χι της Χαράς και το άλφα της Αγάπης

κι η ηχώ διαρκεί κάποιες μέρες, μήνες, χρόνια.

Ίσως-

Και πιο κάτω το βαθύ μπλε, μικρό και συρρικνωμένο

βυθίζεται στης αμμουδιάς την άκρη.

Σιωπηλό και ξεφούσκωτο,

όπως οι έρωτες που στεφανώνονται

στην αποβάθρα εκείνη.

Λεμεσός, Κύπρος

Ιούλιος 2016

Όπου η ομορφιά φυτρώνει, το μονοπάτι θα το περπατώ.

Κύπρος, Ιούλιος 2016

Είναι οι μέρες, οι νύχτες κι οι ώρες που ακούς τις μουσικές που αγαπάς και κρατάς τα στιχάκια που λατρεύεις σαν τον ζωμό απ΄ το κοτόπουλο που θα σου χρειαστεί κάποια στιγμή στο μέλλον. Είναι οι άνθρωποι, πλήκτρα μαύρα κι άσπρα και κάποιος, τουλάχιστον ένας τους έχει αγαπήσει, τους έχει φιλήσει, έχει βογγήξει για κάθε τους κύτταρο. Κάθομαι και πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας, γεύσεις πικρές, γλυκές, όλα εκεί. Είμαι εντελώς σίγουρη ότι όσο ζούμε δεν μπορεί τίποτα να μας καθηλώσει, όσο βογγάμε, όσο τα χέρια και τα πόδια μας γίνονται πρωταγωνιστές και το άγγιγμα ξεκινάει μια πράξη ισόβια.

Είναι Τρίτη κι έχει ήλιο και τζιτζίκια.

Έβλεπα στον ύπνο μου τον πυργίσκο, εκείνον στα Βόρεια λουσμένο στο πράσινο. Εκεί που δύο άνθρωποι με τα σώματα, τις σκέψεις και την ψυχή τους σκαρφάλωναν στο χιόνι, τον ήλιο και τη βροχή. Και συνέθεταν παραμύθια και κοιτούσαν εκεί ψηλά τον κόσμο να παλεύει για ένα βλέμμα, μια στοργή, για ένα χαμόγελο, να θέλει να περάσει καλά, να σφίξει τα χέρια, να νιώσει την ανάσα του άλλου δίπλα του και να κοιμηθεί χωρίς εφιάλτες. Εκεί που δύο άνθρωποι διαφορετικοί βρέθηκαν σ’ ένα κοινό τόπο, όπως το εννόησε εκείνη η ελπίδα της πιο σφικτής αγκαλιάς. Εκεί, όπου πίσω απ΄ το κλειδί σφάλιζαν την χαρά, τον έρωτα, την άνευ όρων, δίχως αρχή και τέλος συνύπαρξή τους. Είμαι ακόμα στον πυργίσκο, κρύβω στον κόρφο μου τις αναμνήσεις κι ονειρεύομαι…

Fuessen, Germany

Photo Johanna Gardel

Η Κύπρος του ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Τα μαύρα καλοκαίρια του νησιού της Αφροδίτης: το πραξικόπημα και η εισβολή, η πτώση του Ήλιος, η έκρηξη στο Μαρί. Σήμερα θυμόμαστε τις δολοφονίες του Ισαάκ και του Σολωμού. Τους Γκρίζους Λύκους και την πράσινη γραμμή. Μόνο σήμερα. Κάνουμε μνημόσυνα για τις μαύρες επετείους και μετά η μνήμη μας χαλάει, σβήνει, ξεθωριάζει. Τους ενόχους δεν τους εντοπίσαμε ποτέ και δεν καταδικάστηκαν από κανένα δικαστήριο. Και εμείς ήσυχοι παραθερίζουμε. Και είμαστε στο ΔΕΝ ΞΕΝΝΩ στα μαθητικά τετράδια και μια πράσινη γραμμή, ορατή και μισητή, με τη σημαία του αίσχους χαραγμένη στον Πενταδάκτυλο εδώ και 42 χρόνια. Αυτή την τεράστια σημαία συνοδεύει το σύνθημα του Κεμάλ Ατατούρκ: “Ne mutlu turkum diyene” (τι ευτυχία να λες, είμαι Τούρκος).  Σκατά στις σημαίες όλου του κόσμου! Σημαία και σύνθημα φωτίζουν με προκλητικότητα χιλιάδες λαμπιόνια κάθε βράδυ και τα φώτα της ντροπής να μη σβήνουν ποτέ. Και όταν ο γιός, ο άντρας, ο πατέρας, ο παππούς ακόμα αγνοείται δεν ξεχνάς.

Πενταδάκτυλος, Κύπρος 2016