Μητέρα εσύ

Χαϊδεύει τρυφερά τον ομφάλιο λώρο.
Πονάει όταν αυτός κόβεται.
Πετάει τις πιπίλες για να πετάξεις ψηλά.
Ανακατεύει το μέλι σ΄ένα ποτήρι ζεστό γάλα.
Ανάβει κεριά όσο εσύ τα σβήνεις μεγαλώνοντας.
Παλεύει με τους δράκους και τα τέρατά της.
Μπαίνει στην βάρκα για να μην πνιγείς.
Πνίγει τον φόβο της μετρώντας σιωπηλά.
Κουβαλεί τη ζωή και τα όνειρα σε μια βαλίτσα.
Οι λέξεις γίνονται πέτρες και η απουσία πόνος.
Με τη φωτογραφία στο χέρι σε ψάχνει ακόμη.

Mαμά

Τα γεννάς εύκολα ή δύσκολα, συνήθως είναι δύσκολα, καμία γέννα δεν είναι ωραία κι ας μην λέμε χαριτωμενιές, μέχρι ν’ ακούσεις το πρώτο τους κλάμα, κλαις και συ από χαρά, από τον πόνο, από την επιλόχεια που ακολουθεί. Κλαίνε μετά γιατί πεινάνε, κλαίνε γιατί χτυπάνε, κλαις και συ γιατί τα βλέπεις και πονάνε μα είσαι εκεί. Μετά κλαίνε γιατί δεν πέτυχαν εδώ κι εκεί, κλαίνε γιατί τους τέλειωσε ο έρωτας, γιατί χωρίσανε, γιατί οι φίλοι δεν ήταν τόσο φίλοι. Εσύ δίπλα τους. Κλαις μαζί τους ή κρυφά τους, δίνεις συμβουλές, αρχές, κουράγιο, πολλές αγκαλιές, ατελείωτα φιλιά. Είσαι εκεί. Από τότε που ανοίγουν τα μάτια τους στον κόσμο μέχρι να κλείσεις τα δικά σου.
Motherhood: never ending story.

Άκου μόνο

Αγάπησα τη μοναξιά μου.

Και το θρόισμα των φύλλων.

Και τον παφλασμό του κύματος.

Και τ’ αγριολούλουδα στους κάμπους.

Και τον ήχο των πουλιών.

Μονάχα μην μου μιλάς για αγάπη.

Κύπρος, Μάιος 2019