Μήνας: Ιουλίου 2018

Ίντα κακόν εν τούτον να μεν μπορείς να τζοιμηθείς τζαι άυπνος να μηνήσκεις;

Να κλείουσιν τα μάθκια σου που μαύρην κούρασην τζαι να ποτζοιμάσαι λίον.

Μα να στριφογυρίζεις συνεχώς τζαι αναπαμόν εν βρίσκεις.

Τζαι έρκεται το ξημέρωμα τζαι ο πετεινός λαλεί το.

Τζαι συ κομμάθκια κούρασης έσσιεις εις το κορμίν σου.

Τζαι αναρωθκιέσαι ίντα κακόν εν που’ γίνεν τζαι κλέψαν σου τον ύπνον.

Τζαι καρτεράς ξανά π’ αρκής για να νυχτώσει πάλαι.

Ο ύπνος ο γλυτζής να σου τυλίξει το κορμίν στου μεταξιού το χάδι.

Τζαι να ξυπνάς που το πουρνόν ανάλαφρος τζαι πάλαι.

-Ύπνε μεν είσαι άνοστος, οι αθρώποι αγαπούν σε.

Εν έσσιει πλάσμαν πας την γην την αυπνία ν’αγαπά τζαι σένα να σε δκιώχνει.

Κάποιες σκιές εκεί έξω.

Κάποια φύλλα που θρόϊζαν στο πρωινό αγέρι.

Κάποια στάχυα που κιτρίνισε ο ήλιος.

Κάποιες σκιές εκείνων που κάηκαν στα κίτρινα στάχυα,

θα με στοιχειώνουν πάντα.

Κύπρος, Ιούλιος 2018

Αυτές τις μέρες μετράμε συνεχώς: μετράμε πολύ θυμό, άλλη τόση θλίψη, πολύ πόνο, μελαγχολία, μετράμε πόσοι είναι παρόντες, μετράμε πόσοι έφυγαν πριν γίνουν, μετράμε αρρώστιες, μετράμε τα βάσανα του κόσμου που έγιναν ελέφαντες, μετράω τους θανάτους δικών μου ανθρώπων, μετράς, μετράει, μετράμε αριθμούς ξανά και ξανά. Δεν μετράμε τη βλακεία που δε συμπονά, την ανεπάρκεια μπροστά στον πόνο, την αδικία, την απώλεια, τον θάνατο σ΄ όλα τα κλειστά μάτια τούτων των ανθρώπων που έφυγαν. Αν εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες της δικής μας αποτυχίας, ίσως να μη χρειάζονται τόσες ζωές χαμένες για να μετρήσουμε στα μάτια τους τη ζωή ολάκερη.
Σε λίγες μέρες μπαίνει Αύγουστος και η ζωή δεν είναι για πέταμα, ούτε για χολή και φαρμάκι, ούτε για μικροψυχία και σκατοψυχιά. Η ζωή συνεχίζεται χωρίς να μας ρωτάει πότε και πως και είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι είμαστε πολύ τυχεροί που ζούμε ακόμα.
Και ναι ο θάνατος δεν χωνεύεται με τίποτα.

Μετρημένα λεπτά για να μας πνίξει ο καπνός.

Μετρημένα λεπτά για να γίνουμε παρανάλωμα.

Μετρημένα λεπτά για να πνιγούμε.

Μετρημένοι οι νεκροί στα λίγα λεπτά.

Αμέτρητη η θλίψη.

Άσβηστος ο πόνος.

Η φωτιά που μας έκαψε, τα δάκρυα που τρέχουν.

Το καλοκαίρι μαύρισε.

«Μαμά, φοβάμαι. Αγκάλιασέ με».

Κύπρος, Ιούλιος 2018

Σίγασαν τα τζιτζίκια όταν ακούστηκαν οι σειρήνες.
Ανήλιαγες κρύβουν,
φόβο, κόμπους, κουβάρια.
44 χρόνια τυλίγεται το κουβάρι μας.
44 χρόνια είναι η ζωή μου ολόκληρη.
44 ήταν τα χρόνια του θείου μου.
44 χρόνια αγνοούμενος.
44 χρόνια ξένοι στον γενέθλιο τόπο.
Το μελάνι έπηξε στην πένα, όπως είπε ο Μόντης
«Και το αίμα έπηξε στην καρδιά»
Ποιές λέξεις κυρίες και κύριοι θα σταματήσουν τις σειρήνες;
Ποιες λέξεις θα σβήσουν τη μνήμη;
Σωπάστε. Ξεκίνησαν πάλι τα τζιτζίκια.
Κι εδώ και στην Καρπασία.

Έχουμε πρόβα στην οδό Μνήμης. Την βρίσκω περίεργη ονομασία για δρόμο ή διεύθυνση. Μόλις φτάνω κοντοστέκομαι λίγο και σκέφτομαι πως αυτές οι μέρες είναι βαριές από πολλές απόψεις, σκέφτομαι το γλωσσάρι, τις κακόβουλες γλώσσες, τον διασυρμό από κάποιους που η μνήμη τους νοσεί, σκέφτομαι πως κάθε Ιούλιος είναι και μια μνήμη, πως η μνήμη δεν σωπαίνει με όποιες λέξεις κι αν την ντύσουμε. Είμαι στην οδό Μνήμης. Πόσες μνήμες έχουν οι δρόμοι ή πόσους δρόμους να χωρέσει η Μνήμη μας;

Νύχτες καλοκαιριού στην αυλή ή την βεράντα χωρίς υγρασία, με κάποιες τυχαίες νότες άυπνων τζιτζικιών και η γειτονιά να ησυχάζει.

Άλλωσπως η γλυκασσιά του καλοτζαιρκού.

Κύπρος, Ιούλιος 2018