Επιφάν(ε)ια

Ρίχνουμε σταυρούς στο βυθό της θάλασσας

και στην επιφάνειά της ξεβράζονται τα πτώματα

εκείνων, που εμείς σαν θεατές θρηνούμε.

Ο καταδύτης με υπερηφάνεια υψώνει το σταυρό

και οι εναπομεινάντες ναυαγοί σηκώνουν τον δικό τους,

όσο εμείς γιορτάζουμε την Γέννηση, τα Φώτα και την Ανάσταση Του.

Πόση επιφάνεια αντέχεις;

Η ηδονή της απουσίας του πόνου

Οι γιορτινές μέρες έφεραν πόνο αντί για δώρα.

Κανένα περιθώριο γι’ αγάπη πάρα μόνο εξοικείωση στα λάθη.

Είχα καταβροχθήσει τις άυπνές μου νύχτες και τη μοναξιά.

Κανένας οίκτος για τον πόνο πάρα μόνο φόβος.

Είχα φουσκώσει με μελαγχολία και λύπη,

για όλα εκείνα που δεν ειπώθηκαν μα κατάπια σιωπήλα.

Ένα χάπι το πρωί κι ένα το βράδυ συνέστησε ο γιατρός.

Σ’ ένα νήμα περασμένες οι οδύνες και οι μέρες μετρημένες.

Πόσο γλυκιά η ηδονή της απουσίας του πόνου.