Μήνας: Αύγουστος 2020

Tις πιο μεγάλες μας στιγμές,

τις ζήσαμε στα πιο μικρά σπίτια.

Πόσο λίγο κράτησε η ευτυχία μας!

Αν αυτό ήταν ευτυχία ή μια ψευδαίσθησή της,

εφόσον δεν αντέξαμε το ψέμα,

πως ήμασταν ευτυχισμένοι.

Tρίβω με σαπούνι το σώμα

να φύγει η μυρωδιά σου.

Το δέρμα ξεφλουδίζει το καυτό νερό,

σαν καθαρό μου φαίνεται.

Δεν πάσχω πια από σένα.

Εκείνη η φωτογραφία πάνω στον τοίχο

_ένα κοινό πεπρωμένο στα πρόσωπα τους.

στα λευκά σεντόνια

στον ήλιο που έρπει στο δωμάτιο

στη βροχή που κτυπάει στο παράθυρο

στις αφαιρέσεις και στους πολλαπλασιασμούς.

Τα σώματά τους

μια ακατανίκητη τρυφερότητα μέσα στον χρόνο.

Έμαθα ν’αποστηθίζω τους πόνους μου

δύο, τρεις, δέκα, δεκαπέντε φορές,

μα πάλι γυρνάω σε κείνα τα λάθη,

που επαναλαμβάνω διαρκώς

σαν πεινασμένο σκυλί

σαν βρέφος που ψάχνει το βυζί της μάνας του.

Ο έρωτας δεν είναι για χόρταση.

 

Μια λύπη φούσκωσε στα χέρια της

-σφήνωσε το δαχτυλίδι μετά από δεκαπέντε χρόνια γάμου,

προσπαθεί να το βγάλει, μα τίποτα.

Δεν ξέρει αν η επιμονή είναι βλακεία ή αδυναμία.

Όταν είναι πια αργά ίσως το καταλάβει.