Μήνας: Σεπτεμβρίου 2019

Στα σοκάκια της πόλης που με φιλοξενεί κοντοστέκομαι στα χαλάσματα. Κι αναρωτιέμαι πάντα πόσες ζωές δεν ζήσαμε εδώ ή στην απέναντι πλευρά, πόσες γραμμές τραβήξαμε και πόσους τοίχους ακόμη αφήνουμε ασύγγνωστα μισογκρεμισμένους.

Λεμεσός, Σεπτέμβριος 2019

Στην κούραση, τον φόβο.
Στην χαρά, τη γέννηση.
Στον θάνατο, τις σιωπές.
Εκεί, πάντα εκεί.
Οι φίλοι μας,
με μιας καταιγίδας λόγια είναι εκεί.
Ενάντια σε όλα τα προγνωστικά.
Οι φίλοι μας,
παρόντες στο τότε, το τώρα και το πολύ.

Όπως τελειώνει μια σχέση που δεν θες να τελειώσει και κρατιέσαι σ΄εκείνα τα μικρά και ωραία της, ή αυτά που νόμιζες ωραία μα και αυτά τελείωσαν και πρέπει να πας παράκάτω ερήμην σου. Ν΄αποδεχτείς το τέλος του κύκλου που εκλείσε και ας μείνει κλειστός και γκρίζος ο επόμενος που ακολουθεί. Κάπως έτσι αποχαιρετάς και το καλοκαίρι, εκείνον τον καιρό που ήταν καλός και φωτεινός χωρίς σύννεφα, χωρίς σκοτάδια. Μέχρι το επόμενο. Γιατί πάντα έρχεται το επόμενο. Με ή ερήμην σου.

Τα στόματα των ανθρώπων ξέρνανε πέτρες,

που γίνονται γροθιά στα πρόσωπα των άλλων, των ευαίσθητων.

Εκείνων που ανήμποροι στο λιθοβολισμό

πονάνε σιωπήλα.

Τις πέτρες καταπίνουνε και πνίγουν όλο το βάρος,

που αδίκως τους φόρτωσανε οι λιθοβολιστές.

Πόσο αίμα στάζει στις ψυχές τους;

Κύπρος, Σεπτέμβριος 2019