Μπάνιο στη θάλασσα, στο έβγα του Αυγούστου. Πατέρας, αραβικής προέλευσης δίπλα μας λέει γλυκά στα λουόμενα παιδιά του: yalla, yalla, έξω. Ώρα για επιστροφή στο σπίτι, αντιλαμβάνομαι εγώ. Και σκέφτομαι έναν άλλο πατέρα, όχι πολλά ναυτικά μίλια μακριά από την Λεμεσό να φωνάζει στους δικούς του μέσα στο χαμό των βομβαρδισμών: Yalla, yalla, με τον τρόμο του θανάτου στα μάτια. «Πάμε να φύγουμε, να σωθούμε». Ένας πατέρας αγωνιά και «τρέχει» για τη ζωή. Ό εδώ πατέρας μαζεύει τα μικρά σωσίβια και στεγνώνει τα παιδιά του τρυφερά μετά το απογευματινό μπάνιο στη θάλασσα κι ο εκεί πατέρας δένει στα αδύναμα σώματα των παιδιών του τα σωσίβια γιλέκα για να μπουν σ΄ένα φουσκωτό σκάφος χωρίς να ξέρει πότε θα στεγνώσει η υγρή θάλασσα στα σώματά τους. Και η φρίκη δίπλα και παραπέρα να συνεχίζεται…
Και μεις οι εναπομείναντες ζωντανοί, εμείς που «γλυτώσαμε» οφείλουμε να αντιστεκόμαστε στο φόβο, να είμαστε δίπλα σ΄ αυτούς τους ανθρώπους, να δίνουμε κουράγιο, να κρατάμε μακριά τη γρουσουζιά και να μη συνηθίζουμε το κάθε μακελειό σε ανθρώπινες ζωές και ιστορικά μνημεία.

 Buildings Photo by Zaina Erhaim