Αεροπλάνα, πλοία, τρένα, μηχανές. Με όλα ή σχεδόν όλα ταξιδεύεις χωρίς στιγμή ν΄ αναρωτηθείς ως πότε και μέχρι πού αρκεί να φτάσεις στη φιλοξενία των ανθρώπων και των τόπων. Σπουδαία αρετή και ίσως πια σπάνια η φιλοξενία όση διάρκεια κι αν έχει. Να μην αισθάνεσαι έξω απ΄ το πετσί σου, να βρίσκεσαι εκεί που βρίσκεσαι όχι προσωρινά και ας είναι για λίγο, να νιώθεις μόνιμος και ας φεύγεις σε κάποιες ώρες. Φιλόξενα είναι εκεί που κοιμάσαι στην τάβλα και νιώθεις σαν πούπουλο, εκεί που ένας καφές, ένα κρασί, ένα τραπέζωμα, διανυκτερεύσεις με ατελείωτες συζητήσεις συνδέουν τον ξενιστή με τον ξένο ανώδυνα and everything makes sense.

Και από την άλλη υπάρχει η αφιλοξενία κι η αξενία,  η απροθυμία ν΄  ανοίξεις τις πόρτες και τις αγκάλες σου στους ανθρώπους, η έλλειψη φιλόξενης διάθεσης. Μαγκωμένες στιγμές ζεις όταν ξυπνάς στην πολυτέλεια και θες να δραπετεύσεις, όταν ο μάλλον γλυκύς καφές γίνεται χολή και το φαγητό σού κάθεται στο στομάχι. Όταν η τσιγκουνιά εσωτερική κι εξωτερική του «νοικοκύρη» και η μικροψυχία του σ΄ απομακρύνει χωροχρονικά και σου αφήνει μια στυφή γεύση και έναν λεκέ στα μέσα σου.

Να πηγαίνεις εκεί που αισθάνεσαι όμορφα, εκεί που οι άνθρωποι αγκαλιάζουν τις ιστορίες σου φιλόξενα, άφοβα, αζήλευτα και ας σε «χαστουκίζουν» και σε «τσιμπάνε» μερικές φορές γιατί σε νοιάζονται. Να γεύεσαι κάθε στιγμή, κάθε δροσιά της θάλασσας, κάθε κόκκο της άμμου, κάθε κουκούτσι του καρπουζιού, κάθε ανατολή και δύση του ήλιου, όλες τις διαδρομές, όλες τις ανηφόρες και τις κατηφόρες του δρόμου και του σώματος. Τότε ανοίγονται αδιανόητα τοπία και εκεί ξαναγυρνάς, στον τόπο που σε «φιλούν» και τους «φιλάς».

Ένα-δυο ανθρώπους χρειάζεσαι, λίγους, αλλά να είναι υπαρκτοί. Και κλείνοντας την πόρτα δεν φεύγεις και τ΄αφήνεις όλα πίσω, αλλά τ΄αφήνεις όλα ανοιχτά για να ξαναγυρίσεις εκεί που στεγάζεται η Φιλοξενία των ανθρώπων και των τόπων.

Σκληθρί, Σκιάθος Αύγουστος 2016