Κοντά στο σπίτι μου μένουν κάποιοι μετανάστες, από την Συρία, οι οποίοι μοιράζονται μια στέγη- στην πανάκριβη Λεμεσό- γιατί βρέθηκαν από τύχη ή ανάγκη εδώ για να δουλέψουν. Τον τελευταίο μήνα, όταν επιστρέφουμε αργά στο σπίτι από τα φροντιστήρια βλέπω έναν από αυτούς, ούτε τριάντα δεν μοιάζει να είναι, να κάθεται στο πεζοδρόμιο απέναντι από το σπίτι μου και να μιλάει για ώρα σε βιντεοκλήση στο τηλέφωνο. Μιλάει μάλλον στο κορίτσι ή την γυναίκα του, και όταν βγαίνω στον κήπο τον ακούω να μιλάει την γλώσσα του στον άνθρωπό του. Συνήθως νιώθω πως αυτή η ώρα είναι η καλύτερη ώρα της μέρας του, άλλοτε όταν κλείνει το τηλέφωνο κάθεται και καπνίζει για αρκετή ώρα, καπνίζει τη δυσκολία της απόστασης, της μη εγγύτητας, εν τέλει της τρυφερότητας και της συντροφικότητας που σίγουρα μια οθόνη δεν μπορεί να του προσφέρει. Απόψε βγήκα έξω και καθόταν στο πεζοδρόμιο, μιλούσε και γελούσε ώρα με το κορίτσι του στο τηλέφωνο. Όταν έκλεισε το τηλέφωνο με είδε, χαμογέλασε και μου φώναξε «Καλή νύχτα πόψε». Κάποιες φόρες, κάποια λέπτα τρυφερότητας-όσα μίλια κι αν χωρίζουν τους ανθρώπους- αρκούν για να νιώσει ο άνθρωπος την αγάπη που τόσο του λείπει.