Κάνουμε διακοπές διακόπτοντας τη «ζωή» μας, για να ζήσουμε έναν μήνα, το πολύ, κάπου αλλού. Κουβαλάμε στη βαλίτσα με τα εσώρουχα τα σώψυχά μας, τις προσδοκίες και τις ελπίδες, πως στις διακοπές θα βάλουμε άνω τελεία στις ελλείψεις, στους εκκρεμείς θυμούς και στις αναβολές. Τις ενοχές και τις τύψεις θα τις χώσουμε στην άμμο. Μα οι τελευταίες συνήθως ξεθάβονται στο πρώτο αεράκι. Στα ενοικιαζόμενα δωμάτια διανυκτερεύουν συσσωρευμενα τ΄αποθέματα της μοναξιάς μας. Ατενίζουμε τη θέα της θάλασσας ή του βουνού μ΄ένα γυμνό παράπονο και συνήθως δεν μιλάμε. Μέχρι το ξημέρωμα ψάχνουμε λίγη ζάχαρη ή λίγο αλάτι, να νοστίμισει κάπως την επόμενη μέρα. Διαβάζουμε πολλά βιβλία και βρίσκουμε ωραίες τις ζωές των άλλων στο χαρτί. Και κουβαλάμε τις επιθυμίες μας σιωπηρά όπου κι αν πάμε.
Οι επιθυμίες δεν κάνουν διακοπές. Ούτε και η μνήμη μας.