Αγαπημένη μου κόρη,

Κάποια στιγμή θα σου μιλήσω για την ουλή στο πόδι μου απ΄το δάγκωμα του σκύλου, όταν ήμουν παιδί. Θα σου πω για τις πάστες που κλέβαμε και το γλυκό που έγινε πικρό. Για τ΄ ασημικά  της μαμάς,  που έβαλα σ΄ένα ξύλινο κουτί για να πουλήσω για κάποια γρόσια. Για τα ρούχα της κούκλας μου που έκαψα στην θερμάστρα, όταν έξω η βροχή δεν έλεγε να κοπάσει. Για τα σπίρτα που άναβα πίσω από το αναπηρικό καρότσι του παππού μου. Για τα δάχτυλα που ζύμωσαν με αγάπη το ψωμί που μας μεγάλωσε. Θα σου μιλήσω για τους αχινούς και τις πεταλίνες στους βράχους της Μεσογείου. Για την γεύση του αλμυρού νερού στο δέρμα μου και για τα καλοκαίρια σε έρημες παραλίες. Για το τραγούδι στην κιθάρα σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα, μα μ΄έκανε να κλαίω πάντα.  Θα σου πω για τη σκολίωση στην πλάτη της και για εκείνην που μας έκοψε την κλωστή της φιλίας. Για το αγόρι στο σχολείο που μ΄αγάπησε, μα εγώ ντράπηκα να του δείξω πως το αγάπησα κι εγώ πολύ.

Κάποια στιγμή θα σου μιλήσω για τους δασκάλους μου και για όσα απλόχερα μου δώρισαν  και  για κείνους που μου έσβησαν τις λέξεις απ΄το στόμα.  Για τα φοιτητικά μου χρόνια, για τα βιβλία που λάτρεψα και για εκείνα που σιχάθηκα . Θα σου πω για τους φίλους που έγιναν αδέλφια μου, μα και για κείνους που πρόδωσα άθελά μου. Θα σου μιλήσω για τις γενέθλιες και γιορτινές μέρες, μα και για τα μαύρα ρούχα και τα ρέκβιεμ στις κηδείες. Για τους σεισμούς, τους πνιγμούς και τις πυρκαγιές, όλα παρανάλωμα στον μικρόκοσμό μου. Θα σου πω για τα μικρά και μεγάλα ταξίδια που έκανα και για όσα θα ήθελα να κάνω μα δεν πρόλαβα. Για τους δρόμους που περπάτησα, για τις βουνοπλαγιές που ανέβηκα και για τις πράσινες κοιλάδες που ξάπλωνα ανάσκελα ξανά και ξανά.

Κάποια στιγμή θα σου μιλήσω για τον πλακούντα που μου ξερίζωσαν και το κατακόκκινο αίμα που κυλάει στα πόδια μου ακόμη. Για την μήτρα που μαράζωσε και για το στήθος που δεν είχε γάλα. Για τον πολύποδα στις φωνητικές χορδές μου και για τον θηλιά στο λαιμό που με σφίγγει χρόνια τώρα. Θα σου πω για όλες τις αποφάσεις που πήρα μα δεν τήρησα, τις ελπίδες που δεν άφησα να πεθάνουν.

Τέλος θα σου μιλήσω για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Για τους εραστές που δεν πρόλαβαν την μυρωδιά του ιδρώτα τους. Για τους στίχους που έγραφα στο στήθος του. Για όλες τις μέρες που δεν του μαγείρεψα κι όλα τα βράδια που δεν τον καληνύχτισα. Για τις ηδονές που τον πότισα και φύτρωσαν αγκάθια.  Για το στόμα που δεν έβρισκε φιλιά, μα έβγαζε δόντια. Θα σου πω για την απελπισία του έρωτα και για τις γλυκόπικρες μορφές του. Για την απόσταση ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που αγαπήθηκαν παράφορα. Θα σου μιλησω για τις ερωτικές επιστολές και για τη θλίψη της λησμοσύνης. Για τους δείκτες τους ρολογιού που σταμάτησαν. Για τη μοναξιά και τις σιωπές που κάνουν τόσο κρότο.

Κόρη μου, σου μιλάω για το γελαστό κορίτσι που ψάχνω ακόμη πίσω απ΄τον καθρέφτη μέρα-νύχτα και σου ψιθυρίζω αδιάκοπα σ΄αγαπώ κι ας δεν σε γέννησα ποτέ.