Κάποτε έλεγα πως έφταιγε ο καιρός.
Με τον χρόνο έμαθα τις σιωπές.
Έμαθα να μην ρωτάω «γιατί».
Έμαθα ν’ απαντάω με «ίσως».
Κρύβομαι στο δωμάτιο,
πίσω απ’ τους τοίχους, μέσα στην ντουλάπα, κάτω απ’ το τραπέζι.
Βυθίζομαι στην πολυθρόνα και μετράω:
Ζωή, Απουσία, Ψέμα, Αίμα, Ερημιά
Μετράω τα σκληρά μας χρόνια και τις πέτρες.
Αυτές που έπεσαν κι αυτές που έμειναν.
Αυτές που έριξα.
Αυτές που κατάπια.
Τώρα λέω πως φταίει ο χρόνος.
Αυτός που φθείρει και φθείρεται.
Λάνια- Κύπρος, Μάρτιος 2019