Σκέψεις στο κλισέ mood του απολογισμού και ενόψει της καινούργιας χρονιάς. Το 2018 δεν ήταν καλή χρονιά και καλά κάνει που φεύγει. Πικράθηκα, έκλαψα, έχασα ανθρώπους, πόνεσα και κάηκα αρκετά. Ταξίδεψα όμως στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τις Βρυξέλλες, το Στρασβούργο, το Μόναχο. Όλοι ωραίοι τόποι, αλλά κρατάω βαθιά εκείνη την μέρα που επέστρεψα στον τόπο που γεννήθηκα, στις θάλασσες της Καρπασίας, την Κερύνεια, το Μπελαπάις στην κατεχόμενη Κύπρο. Κρατάω τις ανεπανάληπτες στιγμές με τους μαθητές μου και τα πολύτιμα μαργαριτάρια τους. Ένα τεράστιο ευχαριστώ και μια σφιχτή αγκαλιά στους λίγους πια, μα πραγματικούς φίλους που ήταν πάντα παρόντες στα εύκολα μα πιο πολύ στα δύσκολα διαχωρίζοντας τον άνθρωπο πίσω από κάθε όνομα και τίτλο. Γιατί στη λύπη φαίνονται οι φίλοι και στη χαρά οι εχθροί. Άλλως πως, έχουμε αυτό που αξίζουμε και προσφέρουμε αυτό που μας πείθει κάποιος ότι αξίζει.
Εκπνέει όμως και μια διαβολεμένη χρονιά με ανθρώπινες απώλειες, με αρρώστιες, με πυρκαγιές, με βάρκες φορτωμένες προσφυγιά, κυνηγημένους, ασύλληπτες βαρβαρότητες, με μια μπόχα θανάτου, μισανθρωπία μ΄έναν ακάλυπτο και αμφιθεατρικό φανατισμό και ρατσισμό, με υποκρισία, με φρενοπάθεια και με πολλά γιατί αναπάντητα.
Θέλω όμως να πιστεύω πως υπάρχει ένα φως σε κάθε σκοτάδι, πως τα λόγια δεν είναι μόνο ξερές λέξεις μα γίνονται πράξεις αγάπης. Γιατί η αγάπη είναι τα έργα μας. Η ζωή είναι πολύ σύντομη κι όταν οι λέξεις μας είναι γυμνές από αληθινή αγάπη, έρωτα και ειλικρίνεια τότε η ζωή μοιάζει να είναι ακόμη πιο μικρή και σύντομη.
Εύχομαι σε όλους πολλή υγεία μέσα κι έξω, μια χρονιά με λιγότερο φασισμό, πόνο, φτώχεια, τσιγκουνιά, αγένεια και περισσότερη αγάπη και εμπιστοσύνη σε ό,τι έρχεται. Μακάρι η καινούργια χρονιά να είναι αυτή που θα κλείσουν οι πληγές και οι ανοιχτοί λογαριασμοί με την Ιστορία.  Καλή χρονιά σε όλους!