Από τα δεκατέσσερα μέχρι και τα δεκαεννιά του χρόνια φοιτούσε σε οικοτροφείο της Ελβετίας. Οι ευκατάστατοι γονείς του τον έστειλαν εκεί, αφού εξαιτίας της δουλειάς ήταν συνεχώς απόντες από την ζωή του. Τα πιο ευαίσθητά του χρόνια τα πέρασε σε κείνο το οικοτροφείο, έναν πύργο εκατοντάδων χρονών μέσα στο πράσινο και με θέα μια από τις ωραιότερες λίμνες εκείνης της περιοχής.

Εικοσιπέντε χρόνια μετά θέλησε να επισκεφτεί ξανά με τη δική του πια οικογένεια το οικοτροφείο. Όταν κατέβηκε από το ενοικιαζόμενο αμάξι, κοίταξε εκ του μακρόθεν πρώτα τον πύργο και μετά την λίμνη. Τα θαλασσιά του μάτια βούρκωσαν, αλλά το έκρυψε επιμελώς ανάβοντας τσιγάρο. Διέσχισαν έναν υπέροχο κήπο με ηλιοτρόπια και μηλιές κι αφού άνοιξε δειλά την τεράστια ξύλινη πόρτα της εισόδου μπήκε πρώτος κι έπειτα ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Ένας τεράστιος διάδρομος απλώθηκε μπροστά τους και τα βήματά στο παλιό ξύλινο πάτωμα έκαναν ηχώ σ΄όλον τον χώρο. Έκλεισε τα μάτια του και μύρισε την ατμόσφαιρα. Όλες οι αναμνήσεις και οι μυρωδιές τον διαπέρασαν σαν ταινία μικρού μήκους . Περπατούσε σιωπήλος από το ένα δωμάτιο στο άλλο μέχρι που βγήκαν από μια πλαϊνή πορτούλα σε μια αυλή με ορτάνσιες. Και απέναντί τους φάνηκε η λίμνη.

Τα παιδιά έτρεξαν αμέσως προς την άμμο και άρχισαν να ρίχνουν πέτρες στα ήσυχα νερά της. Εκείνος πήρε μια πέτρα από χάμω και κάθησε στο παγκάκι μαζί με την σύντροφό του. Αμίλητος, ανέκφραστος, μουντός. Άναψε τσιγάρο και ψιθύρισε χαμηλόφωνα στ΄αυτί της:

-Η μυρωδιά αυτή μέσα κι έξω είναι η ίδια εδώ και τριάντα χρόνια. Η μυρωδιά αυτή είναι οι εφιάλτες μου, ο πρώτος έρωτας, οι αληθινοί φίλοι.

Μόλις τελείωσε το τσιγάρο, το έσβησε στην άμμο και φώναξε τα παιδιά για την επιστροφή προς το αμάξι ρίχνοντας την πέτρα πίσω του.

Untersee-Schweiz, August 2018