Μήνας: Αύγουστος 2018

Οι πέτρες που σηκώσαμε αυτό το καλοκαίρι/ εκείνες που κρατήσαμε/ άλλες που πετάξαμε/αυτές που κουβαλάμε ακόμη/ κρυμμένες στο σεντούκι/φανερωμένες στις παλάμες.
Απομεινάρια ενός καλοκαιριού.

Ν’ αγαπάμε στο ενεστώτα με όσα στο σακκίδιο του παρελθόντος κουβαλάμε.

Ν’ αγαπάμε με πράξεις, με αγκαλιές και φιλιά.

Ν’ αγαπάμε στο πολύ, γιατί το λίγο είναι πάντα λίγο.

Ν’ αγαπάμε τώρα κι όχι αύριο.

Ν’ αγαπάμε φωναχτά γιατί η σιωπή μας έπνιξε.

Ν’ αγαπάμε στον ενεστώτα χωρίς τελείες

Τhe waves were angrier than I was.

Cyprus- August 2018

Πάφος-Κύπρος, Αύγουστος 2018

I live in my ruins.

I live with them most of my life.

We live peacefully with each other.

Since she left, the walls are cold and the windows closed.

I loved her deeply.

I thought she did too.

Now she is gone, but am still here.

Trying not to leave, but to live.

Cyprus, August 2018

Κύπρος, Αύγουστος 2018

Αποθύμησα τα λαμπερά σου μάτια τα μελιά.

Την γλύκα της λαλιάς σου και τον ήχο της σιωπής σου.

Αποθύμησα το σταρένιο δέρμα σου και τις μεγάλες σου παλάμες.

Οι επιθυμίες μας κρυμμένες πια κάτω απ’ τα πετράδια,

που ακατάπαυστα το κύμα τις λούζει κι ο ήλιος τις καίει.

Λατσί-Κύπρος, Αύγουστος 2018

Του βάζω αντιηλιακό, του λέω να πιεί νερό, να βάλει καπέλο και φωνάζει «άτε κανεί». Συνεχίζω να δίνω «προστασία» από τον ήλιο (κι όχι μόνο) σ’ ένα κορμάκι που άρχισε να γίνεται κορμί που ψηλώνει και αντρώνει και οι μώλωπες από τα κτυπήματα του παιχνιδιού έγιναν καθημερινότητα μας κι αυτός να λέει «κανεί», » φτάνει πια», «μην είσαι πρήχτισσα» κι εγώ να προσπαθώ να πνίξω αυτό το υπερπροστατευτική που γεννήθηκε μέσα μου την ώρα που τον γέννησα. Αυτός μεγαλώνει σε ταχύτητα φωτός κι εγώ αντιλαμβάνομαι αργά και σταθερά, ότι το πρήξιμο βλάπτει σοβαρά την υγεία όλων.

Λατσί- Κύπρος, Αύγουστος 2018