Ξυπνάς μέσα στην κουφόβραση. Από την μία χαίρεσαι για την ζέστη, για το καλοκαίρι που μπήκε με όλα όσα αυτή η εποχή φέρνει, από την άλλη αυτή η ζέστη είναι ενοχλητική για το πετσί σου, για τα μέσα σου, για τη δύσπνοια που σου προκαλεί. Χαίρεσαι για την ζέστη, τις φωτεινές μέρες, για το λιοπύρι μα εκνευρίζεσαι ταυτόχρονα, γιατί δεν αντέχεις τούτο τον καιρό και ντρέπεσαι να το ομολογήσεις, γιατί είναι αχαριστία να νιώθεις έτσι για τις ωραίες μέρες, για τις υψηλές θερμοκρασίες, αφού κάπου αλλού οι ωραίες μέρες είναι σπάνιες έως ανύπαρκτες και επικρατεί κρύο και μουντίλα συνεχώς στα μέσα και τα έξω των ανθρώπων.
– Κυρία σήμερα εν φτάσουμεν τους 39 βαθμούς. Να πάεις να κάμεις μια βουθκιάν στη θάλασσαν, φωνάζει ο Γιάννης, μαθητής μου, ο οποίος δίνει την τελευταία του εξέταση στο σχολείο σήμερα. Τζαι καλόν καλοκαίριν κυρία!
-Καλό καλοκαίρι Γιάννη, του απαντώ και χαίρομαι για το φως που εκπέμπει από παντού.