Στο πρώτο γράμμα έγραψες, πόσο ήθελες να μου φιλήσεις τα χέρια, να περάσεις τα δάχτυλα μέσα απ΄τα μαλλιά  μου και να τα μυρίσεις. Στο δεύτερο έγραψες, πως μου χαϊδεύεις τη ραχοκοκαλιά και μου ψιθυρίζεις στ΄αυτί γλυκόλογα. Στο τρίτο έγραψες, για τα κορμιά μας που γίνονται ένα, πως κυριεύεις τις ηδονές μου κι εγώ σε καθοδηγώ στα θέλω του σώματος και του μυαλού μου. Στα επόμενα γράμματα οι διαστάσεις του έρωτά μας διογκώνονται και οι προσμονές γίνονται άυλες. Οίστρος, έκρηξη, πόθος, πάθος, ησυχία, σιωπή.

Τώρα τα γράμματά σου κομματάκια, σκορπισμένα στο χαλί κι εγώ κρύβομαι στο χώρο και στο χρόνο. Δεν βλέπω τα μέσα μου, όμως τα νιώθω. Κομματάκια σκορπισμένα στον αέρα. Κλείνω τα μάτια και φυσάω δυνατά όλα τα σκορπισμένα: γράμματα, λέξεις, υποσχέσεις, συναισθήματα. Κι ονειρεύομαι πως πετάω αψηφώντας για λίγο τη βαρύτητα και μετά πέφτω και πάλι προς τη γη. Μια πτώση διαρκής μ΄ ένα τέλος αβέβαιο.

Ησυχία. Σιωπή. Ξάφνου ακούω πάλι τον κτύπο της καρδιάς μου. Μετατοπισμένης.