Φοράς τις χαρές, τις καταθλίψεις σου, τραγουδάς την μουσική και χορεύεις τους χορούς που αγαπάς, ερωτεύεσαι πάλι και πάλι, γοητεύεσαι από τόπους κι ανθρώπους και λέξεις και εικόνες. Xοντραίνεις κι αδυνατίζεις και δεν δειλιάζεις να υποστηρίζεις τις επιλογές σου δημόσια και ιδιωτικά και γυρνάς σελίδα, προχωράς και υπερασπίζεσαι το παρελθόν σου, το παρόν σου, την ύπαρξη σου, την ζωή σου. Γιατί η ζωή δεν είναι για πέταμα και το αντιλαμβάνεσαι αργά ή γρήγορα. Με κάθε σου ανάσα. Με το δικό σου ρυθμό.