Το I’m not giving up on you δεν είναι ποτέ εύκολο ή ανώδυνο.  Είναι ένας μικρός θάνατος που συντηρείς σιωπηλά και τον ζεις ακόμη για όσο ζεις, σε ρουφάει και σε τιμωρεί βασανιστικά. Είναι οι υπαρξιακοί φόβοι και τα εσωτερικά εμπόδια που σε φρενάρουν. Είναι τα κενά αέρος που σε κάνουν να ουρλιάζεις χαμηλόφωνα και ενίοτε ασυγχρόνιστα.  Είναι ο ήχος του σώματος που λυγίζει και τα χιλιόμετρα πήγαινε έλα μέσα σου χωρίς τερματικό σταθμό. Είναι οι λύπες που δεν λείπουν και φωλιάζουν κοπιαστικά. Είναι οι ανάσες που μυρίζουν μοναξιά. Είναι τα μουσκεμένα μαξιλάρια. Είναι οι λέξεις στα χνωτισμένα παράθυρα του χειμώνα, που δεν έγιναν ποτέ ιστορίες. Είναι οι υφέσεις στα μαύρα πλήκτρα. Είναι το μαύρο στο λαβύρινθό σου. Είναι η εμμονή στο εδώ κι όχι στο παραπέρα. Είναι οι συγνώμες που δεν άγγιξαν τα χείλη. Είναι οι κύκλοι που δεν κλείνουν ποτέ.