Δυο πράγματα βαραίνουν σε μια αναχώρηση, σ΄έναν αποχαιρετισμό: τι αφήνεις πίσω και τι σε περιμένει εκεί που θα πας. Και όλα σε μία βαλίτσα. Πόσα να χωρέσει μια βαλίτσα, μικρή ή μεγάλη. Τα αυθόρμητα χαμόγελα, τις ορμητικές αγκαλιές,  τα άφοβα δάκρυα,  τις ματαιωμένες προσδοκίες,  τα καταπιεσμένα θέλω, τους εγωισμούς, τους ναρκισσισμούς,  τις μελανιές που δεν φαίνονται, τις φανερές ουλές, τις χαίνουσες πληγές,  τις άναρθρες κραυγές, τα μπερδεμένα κουβάρια, τις ρίζες σου, τις σφραγισμένες χαρές, τα στέφανα, τα κουφέτα, τις φωτογραφίες, τα μαύρα και τα κόκκινα φορέματα, τα στιγμιότυπα, την άμμο και το χιόνι, τα μεθύσια και τα ξενύχτια, τους φανερούς και τους κρυφούς έρωτες, τ΄αγαπημένα βιβλία και τις θεσπέσιες μουσικές, τις σαγηνευτικές μυρωδιές, τις ηδονές, τις ενοχές, τη ζωή που ζεις ή δεν ζεις.

Και ξεκινάς στεγνός ή υγρός την πορεία της αναχώρησης, αμήχανος, σιωπηλός, θολός. Προχωράς, σκοντάφτεις, κοιτάς στο χώμα, σηκώνεσαι και πάλι όρθιος κουβαλώντας το βάρος του πριν, του τώρα και την άγνοια του μετά. Και συνεχίζεις την πορεία σου με  ό, τι κουβαλάς σ΄αυτή τη μικρή ή τη μεγάλη βαλίτσα.

Photo by Tammam Azzam