Περπατάς βραδιάτικα στην προκυμαία της πόλης σου απολαμβάνοντας την αποβάθρα, που πριν λίγο καιρό δόθηκε στο κοινό (καλo)φτιαγμένη από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους εμφυτευμένους φοίνικες, τα χάλκινα έργα τέχνης και αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι στο Μαϊάμι. Η αθλητική σου ώρα περιλαμβάνει: ερωτευμένους κάθε ηλικίας να ρεμβάζουν στα βράχια ξεχασμένοι στο χρόνο, τσακωμένα ζευγαράκια στον περίπατο της επαναπροσέγγισης, πυροτεχνήματα πάνω απ’ το κεφάλι σου από τα χλιδάτα γιότ της Μαρίνας, κυρίες fifty something με το Hondos Centre στη μούρη, αλλά σινιέ φορμίτσα και αθλητικό παπουτσάκι σε γρήγορο βηματισμό και τις ψιλόλιγνες γαλανομάτες Ρωσίδες να σέρνουν από το λουρί τα Τσιουάουα και να μοιράζουν εγκεφαλικά στους παππούδες που κάθονται στα παγκάκια ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων. Και ακούς ξαφνικά από πίσω σου: «Καλησπέρα, μιαν παραγγελίαν παρακαλώ: δκυό μιξ (σουβλακοσεφταλιά), καλοψημένες, με διπλές πατάτες τζαί πίκλα. Άτε μάνα μου τζαι ελλυσιάσαμεν της πείνας!»

Και λες τι Μαϊάμι και μαλακίες, οι ρίζες σου σ΄ ακολουθούν everywhere!

Λεμεσός, 2016     Φώτο: Αντρέας Λοφίτης