Καθόμαστε σε μία πολυθρόνα και μετράμε τη ζωή μας: άλλος μετράει πόσες μέρες δεν καπνίζει, άλλος πότε είναι το επόμενο ταξίδι,  πότε θα τελειώσουν οι εξετάσεις, πότε έρχονται οι επόμενες σ΄ ένα σκοτεινό δωμάτιο,  πότε θα γυρίσει αυτός, πότε επιτέλους θα γεννήσει αυτή, πότε θα ’ρθει ο Αύγουστος, μετράμε τη μελαγχολία, μετράμε τον έρωτα, πόσοι είναι παρόντες, πόσοι έφυγαν πριν γίνουν, μετράω, μετράς, μετράμε αριθμούς ξανά και ξανά. Δεν μετράμε τη βλακεία που δε συμπονά, την ανεπάρκεια μπροστά στον πόνο, την αδικία, την απώλεια, τον θάνατο σ΄ όλα τα κλειστά μάτια τούτων των παιδιών. Αν εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες της δικής μας αποτυχίας, ίσως να μη χρειάζονται τόσες ζωές χαμένες, για να μετρήσουμε στα μάτια τους τη ζωή ολάκερη.  Αύριο μπαίνει Ιούνιος και η ζωή δεν είναι για πέταμα και είτε το αντιλαμβάνεσαι είτε όχι είσαι κωλόφαρδος που ζεις.

A German rescuer from the humanitarian organisation Sea-Watch holds a drowned migrant baby, off the Libyan cost May 27, 2016. Christian Buettner/Eikon Nord GmbH Germany/Handout via