Ως άνθρωπος  δύσκολα αποχωρίζομαι πρόσωπα, αντικείμενα και αναμνήσεις. Μπορεί να έχω μαζέψει ενθύμια δεκαετιών σε κασόνια, από τα γράμματα της γιαγιάς μου, την κασέτα τηλεφωνητή με τα μηνύματα του πρώτου έρωτα, ραβασάκια και ξεθωριασμένες φωτογραφίες, σημειώσεις φοιτητικές, κτλ κτλ. Υπήρξα άνθρωπος που έφτασα στον γκρεμό και γύρισα πίσω πολλές φορές, είτε από μια εσώτερη δύναμη να ζήσω, είτε από τα γαμοσταυρίδια των δικών μου ανθρώπων και γέλασα ξανά, συγχώρεσα και με συγχώρεσαν, ερωτεύτηκα, έγινα μάνα, πλησίασα τον θάνατο, του χαμογέλασα και τον έφτυσα, είπα «συνεχίζουμε». Είμαι άνθρωπος που η αλήθεια μου, τα σημαντικά μου είναι οι θετικοί και  λιγοστοί εκείνοι  άνθρωποι που συνάντησα στην έξω ζωή και ακόμα συναντώ.

Είναι όμως και οι άλλοι «φίλοι» που δεν σέβονται, γιατί ζουν μόνο μέσα σε εισαγωγικά. Έξω από αυτά δεν υφίστανται. Οι εικονικοί φίλοι, με χιλιάδες λέξεις πλασμένοι. Δεν ακούνε την χροιά της φωνής σου, δεν σ΄ έχουν αγκαλιάσει, δεν έχουν κοιτάξει το βλέμμα σου, δεν άκουσαν το γέλιο σου, δεν έχεις πιεί μαζί τους, δεν σου είπαν αν το φαγητό σου είναι καλό ή ανάλατο, δεν σε είδαν μεθυσμένο, δεν κάηκες στον ήλιο μαζί τους. Και πάραυτα είναι «φίλοι» σου εδώ μέχρι να βρεις κάτι που δε σου αρέσει και τόσο και που υπό άλλες συνθήκες θα το προσπερνούσες ή θα το συζητούσες. Μέχρι να βρεις κάτι που λίγο να διαφωνείς για να εκτονώσεις όλο το ζόρι που κουβαλάς από την πραγματική ζωή. Και τι κρίμα με τα λάικ και τα μη λάικ, τα πικρόχολα σχόλια, τις ανταγωνιστικές επιδείξεις των υπέρμετρων εγώ, των συντετριμένων εγώ, αυτών που χρειάζονται περισσότερο χρόνο από ένα πληγωμένο γόνατο ή μια ανοιγμένη μύτη για να επανέλθουν. Που ακριβώς δεν ξέρω.

Και ξεδιπλώνεται φανερά ή λιγότερο φανερά ή τόση αναπηρία στην επαφή, η συναισθηματική παράλυση και το μπλέξιμο στα δίκτυα. Και δεν ακούς πια τον άλλο, δεν κάνεις διάλογο, να του πεις τι σ΄αρέσει, τι σε χαλάει, τι έχει χαθεί στο εγώ και στο εσύ. Ο διάλογος εξάλλου είναι θέμα παιδείας. Και η παιδεία δεν βρίσκεται στα πτυχία, τα διδακτορικά, τα λεφτά και τα μεγάλα τζάκια.  Και πατάς κουμπάκια και σβήνεις ανθρώπους πίσω από τα κουμπάκια, τους διαβολοστέλνεις λίγο ή πολύ χωρίς λέξη. Και αν δεν τους κάνεις ανφρεντ, τους κρατάς από εγωισμό και τους παρακολουθείς, για να μην σε πουν και αγενή. Γιατί η ευγένεια βουλιάζει καθημέρινα σ΄ένα βάλτο αξιών και ανθρωπιάς.