Συντάκτης: marouthki

Η Μαργαρίτα Καραπάνου γεννήθηκε σαν σήμερα, 17/7/1946.

Το μαγικό των ανθρώπων | Μαργαρίτα Καραπάνου

Κάθε δεκαπέντε του Ιούλη, όταν ηχούν οι σειρήνες γίνεται κόμπος το στομάσσιν μου. Όι μόνον το δικόν μου. 47 χρόνια τούτες οι σειρήνες που το πρωίν για να σε ξυπνήσουν τζαι να σου θυμήσουν τζείνα που έτσι τζαι αλλιώς εν ηξιχάννεις. Οι μονόλεπτες σιγές του Ιούλη διακόπτονται, όταν ξεκινούν το ρεσιτάλ τους οι ζίζιροι*.
Μετά τες σειρήνες, φκαίνω έξω στον κήπον τζαι ποτίζω τα φκιόρα μου να δροσιστούν τζαι ακούω τους ζίζιρους. Ίντα ωραίος τούτος ο ήχος τους. Είμαι σίουρη πως κάποιος ποτζεί στο σπίτιν μου στο Καρπάσιν ακούει τζαι τζείνος τους ζίζιρους.

*ζίζιροι: τζιτζίκια

Και μετά τον ιό, ο καλός θα μείνει καλός, ο κακός θα γίνει πιο κακός, ο φίλος δεν θα είναι πια ο ίδιος, ο ποιητής θα γράφει ασταμάτητα και οι άνθρωποι πια διχασμένοι θα πορεύονται μαζί, προσδοκώντας σε μια κανονικότατα που ίσως- λέω ίσως-να μην υπήρξε ποτέ.

Πενήντα χρόνια τους κουβαλάει μαζί της

καλά κρυμμένοι κάτω από μπλούζες και φουστάνια

σαν λαχταριστοί μεζέδες που ψάχνουν ουρανίσκους

κάποτε -εξαιτίας τους- αποθήκευε θύελλες και μπελάδες

τώρα δεν τους κοιτάει πια κανείς

μέστωσαν και μαράθηκαν, σχεδόν ξεράθηκαν

τους βλέπει στον θαμπωμένο καθρέφτη και

της μοιάζουν σαν ξένοι, κουβαλητές αναμνήσεων.

«Μια αλλοίωση μου φαίνεται πως είναι».

 -Αλλοίωση; ρωτάει παγωμένα

σ΄εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο του ιατρείου

και οι ήχοι καρφώνονται στ΄ αυτιά της.

Με το χέρι ακουμπισμένο πίσω απ’ το κεφάλι

θυμάται τον Απολλιναίρ και τον Φρανσίς Πουλένκ

θωρώντας λέξεις και νότες στο ταβάνι

Αχ Τειρεσία!

Δεν έχει πεθάνει ακόμη και η ζωή συνεχίζεται

με ή χωρίς τους μαστούς που τώρα κοιτάει επίμονα

άραγε να τους χαϊδέψει απαλά, να τους μιλήσει στοργικά

ή να τους ξεριζώσει με τα χέρια της;

Ευτυχώς που δεν μπορούν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον.

Μια ειλικρινής κουβέντα με την μοναδική Ανθή Ερμογένους, με αφορμή το βιβλίο Γραμμή ανάμεσά μας, Εκδ. Το Ροδακιό (2020).

Στο πιο κάτω λινκ όλη η συνέντευξη. https://limassol-today.com/maria-tziaouri-hilmer-interview/

Του τηλεφώνησαν στο Πανεπιστήμιο και του είπαν πως πέθανε ο πατέρας του από έμφραγμα. Δεν έκλαψε καθόλου. Η μάνα του είχε ήδη πεθάνει πριν χρόνια. Αδέλφια δεν είχε. Έκλεισε αμέσως πτήση για την Ελλάδα. Στην κηδεία ήταν μόνο κάποιοι γείτονες, θείες, θείοι και τα ξαδέλφιά του. Δεν έκλαψε ούτε πάνω απ΄τον τάφο. Μετά τον καφέ, πήγε στο πατρικό του. Πέρασαν πέντε χρόνια από την τελευταία φορά που κατέβηκε από το Μάλμο στα Χανιά. Μπήκε στην κουζίνα κι άνοιξε το ψυγείο. Γραβιέρα, ελιές και ρακή. Πήρε το μπουκάλι κι ήπιε κατευθείαν. Είχε μια πικράδα στη γεύση. Με το μπουκάλι στο χέρι πήγε στο γραφείο του πατέρα του. Κάθισε στην καρέκλα μπροστά στο γραφείο. Τακτοποιημένα χαρτιά και βιβλία. Όλα σε τάξη. Το μάτι του έπεσε σ΄εκείνο το στυλό, που τόσο αγαπούσε ο πατέρας του. Ξαναήπιε μια γουλιά απ΄το μπουκάλι. Άνοιξε το πρώτο συρτάρι αριστερά. Κάτω από κάποια σκόρπια χαρτιά βρήκε έναν κλειστό φάκελο. «Για τον Πέτρο». Τον πήρε κι έκλεισε το συρτάρι. Ήπιε λίγη ρακή κι άνοιξε το γράμμα: «Να μιλάς καθαρά στους φοιτητές σου, με ανοιχτά φωνήεντα. Όχι δυνατά. Να μιλάς με σωστό ρυθμό, ώστε να μην βαρεθεί το κοινό σου. Όταν μιλάς, να τους βλέπεις πάντα στα μάτια. Μην ξεχνάς να κάνεις και κανένα αστείο που και που. Αλλά πάντα, να μιλάς καθαρά και να τους πείθεις για την ορθότητα των λόγων σου. Είμαι περήφανος για σένα, γιε μου. Πάντα ήμουν». Τότε άρχισε να κλαίει. Έκλαιγε κι έπινε ρακή. Είχε μια πικράδα στη γεύση.

Το «Γραμμή ανάμεσά μας» (Εκδ. Το Ροδακιό, 2020) είναι υποψήφιο στα Public Books Awards στην κατηγορία ελληνικό διήγημα ( θα το βρείτε στο γράμμα Γ ).
Θα χαρώ ιδιαίτερα, αν θέλετε με την ψήφο σας να στηρίξετε το βιβλίο μου, πατώντας τον ακόλουθο σύνδεσμο και επιβεβαιώνοντας την ψήφο σας μέσω της ηλεκτρονικής σας διεύθυνσης.
https://www.publicbookawards.gr/2021/vote2021.php?auto=1&CatID=4&id=1775
Σας ευχαριστώ πολύ!

Mαρία Τζιαούρη Χίλμερ