Συντάκτης: marouthki

Ακόμα λίγο, κι η άνοιξη αυτό τον χρόνο θα’ μενε κρυμμένη στη γη.

Ε.Χ.Γονατάς, Το Βάραθρο, Εκδ. Στιγμή

Πότε σου δεν κατάλαβες ποτέ σου δεν κατάλαβες ποτέ σου δεν κατάλαβες ποτέ σου δεν κατάλαβες ποτέ σου δεν κατάλαβες ποτεσουδενκαταλαβεςποτε σουδενκαταλαβεςποτεσουδενκαταλαβες ΠΟΙΟΙ ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ.

ΠΟΤΕ ΣΟΥ

ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ

ΠΟΙΟΙ ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ

Κάποτε- όχι τόσο παλιά- έγραφα ποιήματα για τον έρωτα και ερωτικές επιστολές. Τώρα πια τα διαβάζω, αυτά κι άλλα που γράφουν όσοι ερωτεύονται ακόμη. Με άλλη ματιά, άλλη καρδιά.

Στο τέλος μένουν όσοι μας αγάπησαν βαθιά, ακόμη και τότε που οι ανάγκες του κάθε εγώ έπαψαν να σμίγουν.

Κάθισε στο σκαμπό του πιάνου,

άνοιξε την παρτιτούρα μιας

ξεχασμένης μουσικής

νότες μισοσβησμένες

μιας σπουδής σε ρε δίεση ελάσσονα.

Μέτρησε όλα του τα δάχτυλα,

τα βρήκε δέκα.

Ακέραιο δεν τον άφησε το πάθος του γι’ αυτήν.

Κάπου έχουν χαθεί. Έχουν ξεχαστεί σ’ ένα ταξί, σ’ ένα σπίτι, σ’ ένα παγκάκι, σ’ ένα κορμί. Κάτω απ’ το χιόνι, στον θαλασσινό βυθό, πίσω απ’ τις κόρες των ματιών. Έχουν χαθεί, μα βρίσκονται κάπου αλλού. Πες το από θαύμα ή από τύχη.

Ποτέ δεν ξέρεις αν θα σε πετύχει η συγκίνηση που αποφεύγεις με τόση επιμονή. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα επιστρέψουν κάποτε αυτοί που έφυγαν απροσδόκητα. Ποτέ δεν ξέρεις αν η νοσταλγία σου θα χτυπήσει την πόρτα. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα ξαναβρείς τις λέξεις να πεις έναν άνθρωπο αδελφό σου. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα ερωτευτείς στην ηλικία που νόμιζες, ότι την είχες γλυτώσει. Ποτέ δεν ξέρεις αν ο αποχαιρετισμός θα είναι ο τελευταίος.

Περπατούσε κουβαλώντας το φορτίο του. Δευτερόλεπτα μετά έγινε το κακό. Ό,τι κουβαλούσε μαζί του, -το  μικρό και το μεγάλο – τον προστάτεψε από την συντριβή. Από τότε, κάθε φορτίο έχει το χρόνο μέσα του. Με τρυφερότητητα το αφήνει στην άκρη, το κοιτάει με ευγνωμοσύνη. Κάθε συντριβή ένα κομμάτι της κερδισμένης του ζωής.