Τα γεννάς εύκολα ή δύσκολα, συνήθως είναι δύσκολα, καμία γέννα δεν είναι ωραία, ούτε τους πόνους της γέννας ξεχνάς ποτέ (κοιλοπονούσα χψ ώρες και γέννησα μετά από άλλες τόσες) κι ας μην λέμε χαριτωμενιές. Mέχρι ν’ ακούσεις το πρώτο τους κλάμα, κλαις και συ από χαρά, από τον πόνο, από την επιλόχεια που ακολουθεί. Κλαίνε μετά γιατί πεινάνε, κλαίνε γιατί χτυπάνε, κλαίνε γενικώς και ειδικώς, κλαις και συ, γιατί τα βλέπεις να πονάνε, γιατί δεν ξέρεις αν η αντίδρασή σου είναι σωστή (και τι σημαίνει πάλι τούτο) κι εσύ (πρέπει) να είσαι εκεί. Μετά κλαίνε, γιατί δεν πέτυχαν εδώ κι εκεί, κλαίνε γιατί τους τέλειωσε ο έρωτας, γιατί χωρίσανε, γιατί οι φίλοι δεν ήταν τόσο φίλοι, γιατί η ζωή είναι άδικη, γιατί δεν γίνεται να τα έχουμε όλα. Εσύ είσαι δίπλα τους. Κλαις μαζί τους ή κρυφά τους, γελάς, τραγουδάς, ταξιδεύεις μαζί τους, δίνεις συμβουλές, αρχές, κουράγιο, γνώση δική σου ή δανεική, πολλές αγκαλιές, ατέλειωτα φιλιά. Είσαι εκεί. Από τότε που ανοίγουν τα μάτια τους στον κόσμο μέχρι να κλείσεις τα δικά σου. Λένε πως τα πρώτα σαράντα χρόνια της μητρότητας είναι δύσκολα. Δεν ισχύει. Ένας ρόλος ζωής δοσμένος ψυχή τε και σώματι, καλό- ή κακοπαιγμένος κι ακατάπαυστος.
Motherhood: a never ending story.