Ζούμε τα πένθη μας μέσα από άνθη, ζούμε τις απώλειες μέσα από τις μουσικές, αγγίζουμε τις ουλές μας, άλλοτε τις ξύνουμε, άλλοτε τις γλείφουμε να μαλακώσουν, μα εκείνες με θράσος επιμένουν να μας θυμίζουν το θάρρος μας απέναντι στις φωτιές και τις στάχτες μας, στα λάθη, στα ναι ή τα όχι που ίσως ποτέ δεν είπαμε και εν τέλει μας θυμίζουν, οτι είμαστε άνθρωποι που χάνουν, κερδίζουν, συγχωρούν και συγχωριούνται.