Η πρώτη φορά που έννεν δαμαί να του πούμε οι κόρες του «χρόνια πολλά παπά». Θυμούμαι τα καλοτζαίρκα που με έμαθεν κολύμπι, να ψαρέφκω με το καλάμι, να καθαρίζουμε μαζί τους αχινούς που έπιανε, να τρώμε πεταλίνες, τα κάμπιγκ στο Governors Beach. Θυμούμαι τον να με καρτερά με το άσπρο Ford Escort του να τελειώσω τα φροντιστήριά μου ως την νύχτα, να με ξυπνά το πρωί να πάω σχολείο, να μου διά βασιλικόν πολτόν πριν τες σημαντικές εξετάσεις στο σχολείο τζαι να μου λαλεί «να το πιείς, διά σου ενέργειαν τζαι δύναμην κόρη μου». Μα τζείνον που εν θα ξηχάσω ποττέ ήταν στο Δημαρχείο της πόλης λίον πριν δώσω εξετάσεις στην κλασική κιθάρα-ήμουν μιτσιά, αρχές του δημοτικού- εφκύκεν ο άγγλος εξεταστής στην πόρτα του αίθουσας που ήταν οι εξετάσεις τζαι λαλεί: who is the next victim? Εκάθουμουν δίπλα του τζαι ρωτώ τον: ίντα που σημαίνει τούτον παπά; Λαλεί, κόρη μου, πως ήρτεν η σειρά σου για την εξέταση. Άτε πήαινε τζαι καλήν επιτυχίαν. Θα σε καρτερώ δαμαί.
Εν η πρώτη φορά που έννεν δαμαί να του πούμε «να ζήσεις παπά». Μα κάθε φοράν, έτσι μέραν, εν να ‘χούμεν πκιόν έναν κόμπον στον λαιμό.