Ώσπου περνά ο χρόνος, λαλούν, λιανίσκει ο πόνος που σου αφήνει μια απώλεια ή έναν τραύμα. Ο χρόνος εν τζαι χωνεύκει το τραύμα που κουβαλάς. Έρκεται το έναν τραύμα τζαι καβαλλιτζεύκει πα στ’ άλλον. Τζαι συ προχωράς με τούντους κόμπους ούλλους πας στα ζιννίσια σου, μες την καρκιάν σου, τζαι κουντάς τους μέραν με την μέραν, μπορεί ακόμα να λείφκει τζαι ο αέρας που αναπνέεις. Μα λαλεις που μέσα σου- τζαι ας ειν τζαι ψέμαν -πως ο χρόνος μπορεί κάποτε τζαι να σε γιάνει.