Κρύβω τις λέξεις πίσω απ΄τα χείλη

τις στριμώχνω βαθιά στο λαρύγγι

κι εκεί προσδοκώ να καθίσουν ήσυχες, άλαλες, άηχες.

Κι αν ξεγύγει καμιά, την καταπίνω πριν προλάβει το φευγιό.

Ράβω τα χείλη μου μπρος- πίσω, πίσω-μπρος

σταυροβελονιές, τεθλασμένες γραμμές.

Τα ράβω σφικτά, το στόμα μου ένας κόκκινος κόμπος.

Κι οι άρρητες λέξεις  πίσω απ΄τις ραφές,

ίσως ιδρώνουν από κόπο,

ίσως πάλι σωπαίνουν από φόβο.

Κι όμως  κάποιες σιωπές γεννήθηκαν για ν΄ανακουφίζουν.