Μήνας: Σεπτεμβρίου 2017

Λευκάδα, Σεπτέμβριος 2017

Φωτό: Αnnette Zen

Τον Σεπτέμβριο ξύνουμε μολύβια, τρώμε τα πιο γλυκά σταφύλια, ανασύρουμε λεπτές ζακέτες και δίνουμε υποσχέσεις πρώτα στους ευατούς μας κι έπειτα στους άλλους με την ελπίδα να τις τηρήσουμε.

Κύπρος, Σεπτέμβριος 2017

Προσπαθούσε να κρατηθεί ζωντανός; Προσπαθούσαν να τον κρατήσουν στη ζωή. Ξαπλωμένος ανάσκελα στον κρύο θάλαμο ενός νοσοκομείου άκουγε με κλειστά μάτια τους γιατρούς, τις νοσοκόμες να δίνουν μια μάχη με τα νυστέρια, τα καλώδια, με τις φιάλες αίματος να τον κρατήσουν ακόμα ζωντανό. Κι αυτός ένιωθε μέσα στον πανικό των άλλων, ότι προλάβαινε να σκεφτεί πως και που θα ήθελε να πεθάνει: να τον έπαιρνε ο ύπνος σ΄εκείνη την τυρκουάζ παραλία των παιδικών του χρόνων με τις παλάμες του γεμάτες με τη χρυσή άμμο. Να κοιμόταν λέει εκεί και να μην ξυπνούσε ποτέ. Σε βαθιά γεράματα. Χορτασμένος. Δυστυχώς όμως ο θάνατος δεν προειδοποιεί τον ερχομό του κι αυτός δεν ήταν ούτε γέρος, ούτε χορτασμένος. Αναρωτιόταν γιατί όλοι, οι γιατροί, οι νοσοκόμες, η οικογένειά του προσπαθούσαν να τον κρατήσουν κοντά τους.  Για να μην νιώθουν μόνοι; Ο ίδιος ένιωθε μόνος μια ζωή, αλλά προσπαθούσε να κρατηθεί ζωντανός. Για ν΄αποδείξει στον ευατό του πρώτα και μετά στους γύρω του, ότι είναι εντάξει να είσαι διαφορετικός. Ότι είσαι διαφορετικός, αλλά υποδύεσαι άλλους ρόλους για να μην είσαι διαφορετικός και στην ουσία ποτέ δεν ζεις καλά κι ευτυχισμένος μέσα στη διαφορετικότητά σου. Τι γελοιότητα! Να κρατηθεί στη ζωή, όταν αυτή δεν τον ήθελε;

Με όση δύναμη του είχε απομείνει μέσα στους φρικτούς πόνους άφησε την ζωή να φύγει. Μια φόρα αποφάσισε αυτός γι΄αυτόν. Κι οχι αυτή.

 

Όμοδος-Κύπρος, Σεπτέμβριος 2017