Έσσιεις έναν χωραφούιν, όι πολλά μεγάλον. Εκληρονόμησες το που άλλους. Αφήκαν το όμως στο έλεος του Θεού. Εν γεμάτον με ξερόχορτα, παλιοσίερα, μαστραπούθκια αγιωμένα, ρότσους που κρύφκουνται οι κουφάες τζαι οι κουρκουτάες, τζαι πολλά άλλα σκουπίδκια που ο καθένας που περνά που πόξω πετάσσει τα μες το χωραφούιν σου. Τζαι περνούν τα χρόνια τζαι εν αφημένον με τες ξημαρισσιές μέσα. Μα εσού αγαπάς το τζαι αρκεύφκεις γιάλι άλι τζαι καθαρίζεις το: πετάσσεις τα ξερά που τα χλωρά, μαζεύφκεις τες πέτρες σε μιαν γωνιάν να τες βάλεις κάπου να ομορφύσει ο τόπος, μες τζέιντα μαστραπούθκια- άμαν εννεν τέλεια αγιωμένα- φυτεύφκεις τσαρτελούθκια ούλων των χρωμάτων τζαι βάλεις τα το ένα δίπλα τ’ αλλουνού τζαι λαλείς τους πόσον όμορφα ένι, θωρείς τα που μεγαλώνουν τζαι σσιέρεται τ’ αμμάτιν τζαι η ψυσσιή σου. Τζαι λαλείς που μέσα σου πως άξιζεν τζαι η κούραση, τζαι η δουλειά που έκαμες μες τζείντο χωραφούιν.