Κάθε δεκαπέντε του Ιούλη, όταν ηχούν οι σειρήνες γίνεται κόμπος το στομάσσιν μου. Όι μόνον το δικόν μου. 47 χρόνια τούτες οι σειρήνες που το πρωίν για να σε ξυπνήσουν τζαι να σου θυμήσουν τζείνα που έτσι τζαι αλλιώς εν ηξιχάννεις. Οι μονόλεπτες σιγές του Ιούλη διακόπτονται, όταν ξεκινούν το ρεσιτάλ τους οι ζίζιροι*.
Μετά τες σειρήνες, φκαίνω έξω στον κήπον τζαι ποτίζω τα φκιόρα μου να δροσιστούν τζαι ακούω τους ζίζιρους. Ίντα ωραίος τούτος ο ήχος τους. Είμαι σίουρη πως κάποιος ποτζεί στο σπίτιν μου στο Καρπάσιν ακούει τζαι τζείνος τους ζίζιρους.

*ζίζιροι: τζιτζίκια