Πενήντα χρόνια τους κουβαλάει μαζί της

καλά κρυμμένοι κάτω από μπλούζες και φουστάνια

σαν λαχταριστοί μεζέδες που ψάχνουν ουρανίσκους

κάποτε -εξαιτίας τους- αποθήκευε θύελλες και μπελάδες

τώρα δεν τους κοιτάει πια κανείς

μέστωσαν και μαράθηκαν, σχεδόν ξεράθηκαν

τους βλέπει στον θαμπωμένο καθρέφτη και

της μοιάζουν σαν ξένοι, κουβαλητές αναμνήσεων.

«Μια αλλοίωση μου φαίνεται πως είναι».

 -Αλλοίωση; ρωτάει παγωμένα

σ΄εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο του ιατρείου

και οι ήχοι καρφώνονται στ΄ αυτιά της.

Με το χέρι ακουμπισμένο πίσω απ’ το κεφάλι

θυμάται τον Απολλιναίρ και τον Φρανσίς Πουλένκ

θωρώντας λέξεις και νότες στο ταβάνι

Αχ Τειρεσία!

Δεν έχει πεθάνει ακόμη και η ζωή συνεχίζεται

με ή χωρίς τους μαστούς που τώρα κοιτάει επίμονα

άραγε να τους χαϊδέψει απαλά, να τους μιλήσει στοργικά

ή να τους ξεριζώσει με τα χέρια της;

Ευτυχώς που δεν μπορούν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον.