Περπατάς μαζί τους, δεν ξέρω

πόσα χιλιόμετρα

μέσα στη βροχή, στη λάσπη, στον καύσωνα

στο πρώτο, στο δεύτερο και στο πολλοστό παραπάτημα

σου δίνουν το χέρι

σκουπίζουν τις πληγές και το εγώ σου.

Πότε στο φως, πότε στο σκοτάδι και πότε στο θάμπος

συνοδοιπόροι, συνομιλητές και σιωπηλοί

σου λένε την αλήθεια με αθρώπινη λαλιά.

Δεν είναι νάρκισσοι, μήτε ζηλόφθονες

μοιράζουν το ψωμί και το κρασί τους

εις τ΄όνομα της αγίας ψυχής τους

και κοινωνούν μαζί σου

εις τον αιώναν τον άπαντα.