Δέκα μήνες πανδημίας ήταν αρκετοί για να χάσουμε την επαφή και την συνάντηση. Δεν βλεπόμαστε, δεν μιλάμε. Κι αν μιλάμε είναι με λεπτά ή έστω κάποιες ώρες λήξεως. Η τρυφερότητα, εκείνη που κάποτε νομίζαμε αληθινή, δεν παίρνει πια καμία μορφή. «Είσαι καλά; Καλά νομίζω». Παύση. Σιωπή. «Μίλησέ μου για σένα. Ρώτησέ για τη λύπη μου. Είμαι χαρούμενη, μ’ακους;»

Με ποια αποθέματα φροντίδας για σένα, τον φίλο, τον εραστή να προχωρήσω; «Μην ανησυχείτε. Θα περάσει».

Δεν μας αναγνωρίζω σε τούτο τον πληθυντικό απομάκρυνσης.