Ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Δεν τους βλέπουμε για βδομάδες, όπως και πολύς κόσμος δεν βλέπει τους δικούς του. Παραπονιούνται σιγανά πως τους λείπουν τα εγγόνια τους, πως πρέπει να κάνουμε υπομονή να περάσει το κακό. Κάθε δύο βδομάδες της αφήνω έξω στην αυλή βιβλία – χτες ήρθαν καινούργια στο ταχυδρομείο μου και έτσι χάρηκα διπλά, που θα της τα έδινα να τα διαβάσει πρώτη. Σήμερα πήγα να της τα αφήσω, κι έξω βρήκα ένα βάζο με γλυκό κυδώνι και μια μαρμελάδα.Φρέσκοφτιαγμένα. Όταν αργότερα μιλήσαμε στο τηλέφωνο μου είπε, πόσο χαίρεται για τα καινούργια βιβλία κι εγώ πόσο για το γλυκό κυδώνι.» Μάμα, κάμετε λίην ακόμα υπομονή ώσπου να περάσει το κακόν τζαι να ξαναβρεθούμεν ούλλοι»,ειπα εγώ, που χρόνια τώρα είμαι τσακωμένη με την υπομονή.
Τέλος Οκτωβρίου 2020 και ο κόσμος σείεται από παντού. Υπομονή να ξεπεράσουμε κι αυτό.