Ο Θανάσης Γαλανάκης γράφει για τα ΛΑΙΜΑΡΓΑ και τον ευχαριστούμε:

[Ὅποιος μὲ ξέρει ἢ παρακολουθεῖ τὴν ταπεινὴ ψηφιακή μου δραστηριότητα, γνωρίζει ὅτι σπανίως ἕως ποτὲ δὲν ποστάρω τέτοιου εἴδους φωτογραφίες μὲ σκοπὸ νὰ «δείξω» (πῶς ἀλλιῶς νὰ τὸ πῶ) ἕνα βιβλίο ποὺ περιῆλθε στὴν κατοχή μου.

Ὡστόσο, θὰ τὸ κάνω ἀπόψε γιὰ τὸ συλλογικὸ βιβλίο «Λαίμαργα», σύμπραξη δέκα Κύπριων συγγραφέων (ποιητῶν καὶ πεζογράφων), οἱ ὁποῖοι ἐκλήθησαν νὰ συγγράψουν κείμενα σχετικὰ μὲ τὴν κατάσταση τῆς «λαιμαργίας» ἀντιμετωπίζοντάς την ὄχι μόνο ὡς τῆν ἁμαρτωλὴ –ἐν πολλοῖς– συνήθεια τῆς μὴ παύσης τοῦ γαστριμαργικοῦ αἴσχους, στὸ ὁποῖο ὅλοι μας κάποτε-κάποτε ἐπιδιδόμαστε, ἀλλὰ ὡς μιὰ συνδηλωτικὴ κατάσταση ἀναμονῆς, ἐπιδίωξης καὶ κατάκτησης/ἀπόκτησης τοῦ «περαιτέρω», ὡς μιὰ παράταση τοῦ χαϊντεγγεριανοῦ «ὄχι-ἀκόμη» τῆς ζωῆς.

Πέραν τοῦ γεγονότος ὅτι τὰ κείμενα ἀνταποκρίνονται καὶ μὲ τὸ παραπάνω στὸ προαναφερθὲν στοίχημα, θεωρῶ καὶ κρίνω σκόπιμο νὰ ἀναφέρω ὅτι αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ ἔχει ἐν προκειμένῳ σημασία, εἶναι τὸ ὅτι νέοι συγγραφεῖς βάζουν στὴν ἄκρη τὴν ὅποια μονήρη, ποζαδόρικη, ἐγωπαθῆ φιλοδοξία τους καὶ συμπράττουν μὲ στόχο τὴ δημιουργία ἑνὸς συλλογικοῦ αἰσθητικοῦ ἔργου. Ὅταν δὲ αὐτὸ συνδυάζεται μὲ τὸν εὐγενῆ σκοπὸ τῆς ὑπηρεσίας πρὸς τὸν πονεμένο ἄνθρωπο, πρὸς ἐκεῖνον ποὺ πάσχοντας κυνηγᾶ μὲ λαιμαργία τὴ ζωή, τότε οἱ συμπράξεις αὐτὲς ἀποκτοῦν διπλὴ ἀξία.]

Αθήνα, Ιούνιος 2019