Της είπα φέτος το Πάσχα θέλω να με μάθει να ζυμώνω τα Καρπασίτικα κουλούρκα. Αυτά του κατεχόμενου χωριού μας. Δεν ξέρω πότε θα φύγει, έχει περάσει τα ογδόντα. Ξυπνάω από το χάραμαν του φου, λέμε εδώ στο νησί, ζυμώνω το αλεύρι με την αναρή, το γάλα, το γαρύφαλλο, τη μαστίχα και πολύ νόστο και αφήνω το ζυμάρι να ξεκουραστεί. Έπειτα το παίρνω κι αρχίζω να το πλάθω δίνοντάς του το σχήμα των παιδικών μου χρόνων και του βάζω σισάμι. Αρχίζει να μυρίζει θύμησες από το Καρπάσι. Και ξεκινάνε πάλι οι ιστορίες των γιαγιάδων και των παππούδων που μας άφησαν πλούτο και κληρονομιά αυτά τα έθιμα ζυμωμένα με αγάπη για όσα κι όσους δεν είναι πια εδώ.

Κι εκείνη με βλέπει κι επιβλέπει αν τα κατάφερα για πρωτάρα. Και χαμογελάει, γιατί πρόλαβε και μ’ έμαθε να ζυμώνω όταν η ίδια και η μνήμη είναι ακόμη ζωντανές.

Κύπρος- Απρίλιος 2019