Οι φίλες της. Τις έχανε από μικρή.

Ξανά και ξανά. Τριανταπέντε χρόνια.

Χριστίνα, Δένα, Φένια, Αφροδίτη,

Μαρία, Ελεάνα, Πελαγία, Ελένη.

Λέξεις σκληρές, λέξεις αμίλητες.

Σιωπές και ουρλιαχτά ανάμεσά τους.

Σκούπιζε τα δάκρυά της μέχρι που στέγνωσαν κι αυτά.

Και μετά αισθανόταν πόνο και μοναξιά.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που γεννιούνται στην απώλεια.

Την κουβαλούν στο δέρμα τους.

Όσο κι αν το πλένουν αυτή πάντα επιστρέφει και γίνεται πληγή.

Και η πληγή, ουλή.

Ζει πια με τις ουλές της.

Τριαταπέντε χρόνια τώρα.