Οι φίλοι μου: όταν δεν έχουμε ξεχάσει να μιλάμε ο ένας στον άλλο, να κοιταζόμαστε, να αποκωδικοποιούμε τα αμίλητα, να δεχόμαστε την πολυπλοκότητα του άλλου και την πολλαπλότητα των αναγκών του. Όταν πεθυμώ τη χροιά της φωνής σου, το βλέμμα σου, το γέλιο σου, τις σκληρές ή μαλακές σου λέξεις. Όταν ακούς τις διέσεις, τις υφέσεις, τις παύσεις, τις ανάσες της ζωής μου. Όταν μου λες οτι το φαγητό μου είναι καλό, ανάλατο ή χάλια. Όταν παίρνεις το ρίσκο να με χάσεις οριστικά ερχόμενος σε ρήξη μαζί μου, προκειμένου να μη με αφήσεις να φάω πάλι και πάλι τα μούτρα μου. Όταν η ζήλεια περνάει, η αμφιβολία έχει πάψει να είναι δεύτερη φύση σου και η εμπιστοσύνη χτίζεται ξανά με τον χρόνο. Όταν μεγαλώνουμε όμορφα, μεγαλώνουμε άσχημα, μεγαλώνουμε στις ατέλειες και τις τελείες ή μικραίνουμε μεγαλώνοντας. Μαζί. Είμαι άνθρωπος που η αλήθεια μου, τα σημαντικά μου είναι αυτοί, οι λιγοστοί άνθρωποι. Οι πραγματικοί φίλοι.