Δεν ζούμε πια μαζί. Μας χωρίζουν ίσως θάλασσες, βουνά, πολλά χιλιόμετρα. Τους βλέπουμε δύο-τρεις φορές τον χρόνο. Βλέποντάς τους γονείς μας να μεγαλώνουν και να γερνάνε αντιλαμβάνομαι πόσο σπουδαία είναι η μικρή ή μεγαλύτερη κουβέντα μαζί τους, η αγκαλιά, το γέλιο, το ξεδίπλωμα των βαρών και των χαρών που κουβαλάμε κι ας είμαστε και μεις πια μεγάλοι, αλλά δεν θα πάψουμε ποτέ να είμαστε τα παιδιά τους. Και η επιστροφή κοντά τους θα είναι πάντα γλυκόπικρη, αλλά θα είναι ακόμη μια σημαντική σύναξη μνήμης.