Kρατάω τα μαργαριτάρια των μαθητών μου με πολλή αγάπη, κρατάω τις δύσκολες τους στιγμές, κρατάω τους λίγους που «έφυγαν» πολύ νωρίς, κρατάω το «κυρία το μάθημα εν σαν ντοκιμαντέρ, σαν ταινία», «κυρία είσαι σσιύλα, αλλά αγαπάς μας», κρατάω τις στιγμές που μας αποχαιρετούν για ν΄ανοίξουν τα φτερά τους για πιο ψηλά. Κρατάω και κρατιέμαι, διδάσκω και διδάσκομαι. Δεν γιορτάζω μόνο σήμερα την Ημέρα του Εκπαιδευτικού, αλλά γιορτάζω κάθε μέρα όσο δύσκολες μπορεί να είναι οι συνθήκες για όλους. Όπως έχω ξαναπαεί δεν είναι/είμαστε όλοι κατάλληλοι για γονείς, ούτε κάνουμε όλοι για δάσκαλοι. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο πιο ευτυχισμένοι θα είμαστε όλοι. Ας αγαπάμε αυτό που κάνουμε με ενεστώτες και μέλλοντες. Στο πολύ!