Σήμερα, τελευταία ημέρα του Σεπτέμβρη, επέστρεψα στις ρίζες μου. Στην γη που γεννήθηκαν οι γονείς μου, μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν, ξεκίνησαν τον έγγαμό τους βίο, έκαναν τρία παιδιά, ξεσπιτώθηκαν εξαιτίας της τουρκικής εισβολής και συνέχισαν την ζωή τους με τον πόνο της απώλειας στις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου.

Σήμερα με ανάμεικτα συναισθήματα επισκέφτηκα το Τρικωμο, το Μπογάζι, τον Άγιο Φίλωνα και την Αφέντρικα. Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει το 1974 και η φύση σε μια απερίγραπτη ομορφιά ντύνει τις πιο πάνω περιοχές. Ο κόσμος φαίνεται φτωχός μα τυχερός να ζει σε τόπους που δεν τους άγγιξε η ανθρώπινη υλιστική μανία της τουριστικής βιομηχανίας.

Σήμερα για πρώτη φορά στη ζωή μου θα διανυχτερεύσω στα χώματα που γεννήθηκα επιστρέφοντας σαρανταπέντε χρόνια πίσω. Θ’ αφήσω τους εφιάλτες πίσω μου, ακούγοντας τον Σεφέρη και θα ονειρευτώ με συνοδεία τα κύμματα της θάλασσας μια άλλη Κύπρο, ενωμένη και ακέραιη στο πέλαγος.