Κρύβω τις λέξεις πίσω απ΄τα χείλη
τις στριμώχνω βαθιά στο λαρύγγι
κι εκεί προσδοκώ να καθίσουν ήσυχες, άλαλες, άηχες.
Κι αν ξεγύγει καμιά, την καταπίνω πριν προλάβει το φευγιό.
Ράβω τα χείλη μου μπρος- πίσω, πίσω-μπρος
σταυροβελονιές, τεθλασμένες γραμμές.
Τα ράβω σφικτά, το στόμα μου ένας κόκκινος κόμπος.
Κι οι άρρητες λέξεις πίσω απ΄τις ραφές,
ίσως ιδρώνουν από κόπο,
ίσως πάλι σωπαίνουν από φόβο.
Κι όμως κάποιες σιωπές γεννήθηκαν για ν΄ανακουφίζουν.
Και πόσες φορές δεν έχουμε πει:
Όχι άλλα λόγια, πράξεις! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!